Słoń a układ zamknięty

źródło: Bridgeman/PhotoPower

Z polską klasą polityczną – i tą u władzy, i tą składającą się na plankton partyjny – jest naprawdę źle. 
Czy i kiedy uda się naszemu krajowi wyjść z dziecięcej choroby postkomunizmu?

Pierwszy raz wybrałam się na korridę w czasach, gdy toreadorzy i matadorzy byli bohaterami, a nie mordercami wołowiny, która powinna być zabijana w ludzkich warunkach. Było to oczywiście w Hiszpanii. Po dłuższych przygotowaniach, gdy tłum był już rozgorączkowany, na arenę wbiegł biały byk i rzucił się na matadorów. Ci zaczęli w popłochu przeskakiwać przez okalający arenę płot. Byk przeskoczył za nimi i zaczął ich gonić.

Widownia wyła. W końcu ktoś zarzucił na białego byka jakaś siatkę i po wielkiej szarpaninie znów zapanował spokój i zagrała orkiestra. Gdyby nie pani Aniela Rubinstein, która nas zaprosiła na tę korridę, uważałabym, że to jest normalne i tak ma być. Przecież żadnej innej korridy w życiu nie widziałam i nie wiedziałam, że białe byki trafiają się bardzo rzadko, a skok byka przez parkan – jeszcze rzadziej.

Pojęcie, że wszystko jest normalne, bo tak zawsze było i inaczej nie było, więc i być nie może, jest rozpowszechnione w krajach komunistycznych i często postkomunistycznych. Jest to też myślenie charakterystyczne dla zacofanego chłopstwa (nie rolników i nie farmerów). Niedługo po wyborach 1989 roku, czyli gdy kończył się komunizm, spotkałam przedstawiciela McDonald's, który właśnie smutny leciał z Polski na Węgry. Powiedział mi, że chciał się dogadać „z polskim rolnictwem", żeby zakupywać w Polsce kartofle i wykarmić frytkami...