Ptaki, pokraki i Hipole

autor zdjęcia: Robert Gardziński

źródło: Fotorzepa

źródło: Rzeczpospolita

źródło: Rzeczpospolita

źródło: Rzeczpospolita

Andrzej Dudziński Bardzo starannie przygotowałem się do wizyty w „New York Timesie". Najważniejsze było doprowadzenie do spotkania 
z kimś decydującym i pokazanie przekonującego portfolio, co w Polsce nie było wtedy praktykowane 
– wspomina znakomity rysownik, grafik i malarz w rozmowie z Janem Bończą-Szabłowskim.

Dla tego, kto urodził się i wychował w Sopocie, każde inne PRL-owskie miasto musiało wydawać się szare i mroczne?

Bez wątpienia! Z Sopotem nawet Zakopane nie wytrzymywało konkurencji. Miałem wrażenie, że na co dzień spotykam się ze światem z innej epoki. Tam było wszystko: plaża, góry i las, świetny Teatr Wybrzeże, teatrzyki studenckie Bim-Bom, Co To, Tralabomba, a przede wszystkim wybitna uczelnia artystyczna. W czasach mojego dzieciństwa szkoła sopocka była najlepszą uczelnią artystyczną w Polsce z całą masą wspaniałych ludzi, którzy w tej kameralnej atmosferze tworzyli niewyobrażalnie barwną mieszankę. I wszyscy żyli z sobą w wielkiej symbiozie. SPATiF, który nominalnie był klubem aktora, stał się klubem wszystkich środowisk twórczych z architektami włącznie. Oczywiście kwitło życie towarzyskie, jak przed wojną. W taki świat wszedłem już jako student Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Pięknych w Gdańsku, bo tak nazywała się wtedy dawna szkoła sopocka.

Jak więc zniósł pan przeprowadzkę do Warszawy na studia w Akademii Sztuk Pięknych?

Poczułem się dziwnie, cała stolica wydawała mi się jednym wielkim, oficjalnym ministerstwem. ASP oczywiście było jakąś enklawą. Jednak między PWSSP w Gdańsku a Akademią różnica była spora, tam pozostawaliśmy w dość archaicznym, cechowym związku ze swoimi profesorami. Chadzaliśmy nawet z nimi...