Słodko-gorzki traktat z Niemcami

źródło: EAST NEWS

źródło: materiały prasowe

Kanclerz Kohl w 1991 roku potraktował Polskę nie jak partnera, ale jak żebraka, któremu wypada z pobudek chrześcijańskich 
dać jałmużnę i obietnicę wsparcia w znalezieniu dachu nad głową.

Podczas spotkania we Frankfurcie nad Odrą 10 listopada 1990 r. kanclerz Helmut Kohl i premier Tadeusz Mazowiecki zadeklarowali, że „wielki traktat" regulujący relacje polsko-niemieckie zostanie podpisany do końca stycznia 1991 r., a ratyfikowany – wraz z umową graniczną – miesiąc później.

Okazało się to niewykonalne nie tylko z uwagi na zmianę rządu, jaka nastąpiła w Polsce, ale i tworzenie przez Kohla nowego gabinetu po grudniowych wyborach do Bundestagu, które przyniosły kolejne zwycięstwo CDU/CSU. Krzysztof Skubiszewski [szef polskiej dyplomacji – red.] podtrzymał dotychczasowy kurs skierowany na osiągnięcie porozumienia z Niemcami, ale na początku 1991 r. kryzys we wzajemnych relacjach wywołała kwestia tranzytu wojsk radzieckich z RFN.

Jakie prawa dla mniejszości

Po jej wyjaśnieniu głównym problemem, który zdominował sześć rund negocjacji przeprowadzonych w dwóch turach, stała się kwestia mniejszości narodowych. „Chcemy rozwiązać problem mniejszości niemieckiej w Polsce w zgodzie z normami międzynarodowymi" – oświadczył Kohlowi premier Jan Krzysztof Bielecki podczas ich spotkania 8 marca 1991 r. w Bonn. W odpowiedzi kanclerz wyraził nadzieję, że „ludzkie problemy Niemców żyjących w Polsce zostaną rozsądnie uregulowane", i wręczył mu niemiecki projekt artykułu regulującego te kwestie. Próbował też przekonać...