Okazjonalna praca zdalna tylko na wniosek pracownika

Decyzja, czy skorzystać z możliwości wykonywania przez 24 dni w roku pracy z domu, będzie należała do osoby zatrudnionej. Pracodawca nie będzie mógł jej narzucić, ale też będzie mógł odmówić na nią zgody.

Od 7 kwietnia br. praca zdalna będzie mogła być wykonywana okazjonalnie, na wniosek pracownika złożony w postaci papierowej lub elektronicznej, w wymiarze nieprzekraczającym 24 dni w roku kalendarzowym. Takiego wniosku pracownik nie będzie musiał składać w formie pisemnej. Dopuszczalne będzie wysłanie go pocztą elektroniczną czy sms-em – pod warunkiem, że możliwe będzie ustalenie osoby składającej to oświadczenie.

Pracodawca będzie mógł odmówić zgody na pracę zdalną okazjonalną. Wniosek pracownika w tej sprawie nie będzie miał bowiem charakteru wiążącego w przeciwieństwie do wniosku z art. 6719 § 6 k.p. składanego m.in. przez pracownicę w ciąży czy pracownika wychowującego dziecko do ukończenia przez nie 4. roku życia. Oznacza to, że pracodawca nie będzie musiał zgadzać się na okazjonalną pracę zdalną. Będzie to wyłącznie jego decyzja, której nie będzie musiał uzasadniać ani pisemnie, ani ustnie.

To nie urlop na żądanie

Błędne, w mojej ocenie, jest traktowanie okazjonalnej pracy zdalnej jak urlopu na żądanie. Praca zdalna okazjonalna – w przeciwieństwie do urlopu na żądanie – będzie bowiem mogła być wykonywana na wniosek, a nie na żądanie. Ale nawet w przypadku urlopu na żądanie pracownik nie może udzielić go „sobie samemu” (zob. wyrok Sądu Najwyższego z 26 stycznia 2005 r., II PK 197/04, OSNP 2005, Nr 17, poz. 271; wyrok SN z 7 lutego 2008 r., II PK 162/07, OSNP 2009, Nr...