Trudne związki Warszawy i Kijowa

źródło: Rzeczpospolita

RYS. MIROSŁAW OWCZAREK

Niektórym w Polsce śnią się wielkie negocjacje z Ukraińcami. Nie potrafiliśmy jednak wypracować nawet soft power, którą moglibyśmy wykorzystywać do załatwiania interesów nad Dnieprem.

Na przygnębiającym blokowisku Trojeszczyna w Kijowie, na murku przed blokiem, w którym mieszkałem, pojawił się akcent prozachodni. Ktoś sprayem wymalował wielkimi literami: „NATO JESTEŚMY Z WAMI”. Wtedy w Kijowie to była odważna deklaracja. Był marzec 1999 roku, Polska już była członkiem sojuszu, a NATO-wskie samoloty bombardowały Serbów, żeby zakończyć wojnę w Kosowie. Rosja chciała bronić prawosławnych braci, ale była za słaba. A wielu Ukraińców widziało wtedy w Rosji przyjaciół. Badania opinii publicznej w Ukrainie wskazywały, że znaczna większość jej mieszkańców była przeciwna pomysłom wchodzenia ich kraju do NATO.

Odważna wspomniana przed chwilą deklaracja wypisana na murku przypomina mi się, gdy słyszę ostatnio z ust polityków, ale też niektórych analityków zajmujących się Ukrainą, że polska dyplomacja w relacjach z nią popełniała błąd, wspierając bezwarunkowo wschodniego sąsiada, nie żądając niczego w zamian.

Zapominamy jednak, że Ukraina przez ostatnie ponad 30 lat szła o wiele bardziej krętymi drogami niż Polska. Nasi sąsiedzi stosunkowo niedawno zwrócili się ku Zachodowi na poważnie.

Relacje rytualne

Zaczęło się obiecująco. Pierwszymi państwami, które uznały niepodległość Ukrainy 2 grudnia 1991 roku, były Polska i Kanada. Nic dziwnego, że Warszawa tak szybko zareagowała. Za naszą wschodnią granicą wreszcie powstawały państwa...