Miasto bez studni

źródło: Fotopolska

Czas powstania 1944. Kolejka mieszkańców ulicy Kruczej oczekuje przed wejściem na podwórze, gdzie ostała się stara studnia. Jak oni ją kochali...

źródło: Fotopolska

Kopanie ujęcia na podwórzu. Prawdopodobnie odtwarzano

źródło: Fotopolska

Dla wody ryzykowano życie – przejście wzdłuż barykady

źródło: Narodowe Archiwum Cyfrowe

Zdrój uliczny przed Pałacem Mostowskich – okres międzywojenny. Idealne miejsce pojenia koni

Życie wykazało, że ludzie mogą przetrwać kataklizm bez prądu i ogrzewania, ale muszą mieć wodę. A skąd ją wziąć, kiedy zabraknie prądu?

Inspiracją do napisania tych varsavianów są zdjęcia przedstawiające pierwszych mieszkańców stolicy po wyzwoleniu. Nosili wodę z Wisły! Wyobraźmy sobie teraz kogoś mieszkającego na 20. piętrze. Nie wniesie wiadra z wodą...

Ostatnio media sporo piszą o spodziewanej nadaktywności słońca pod koniec tego roku i ewentualnym uszkodzeniu urządzeń wytwarzających i przesyłających prąd elektryczny – w wyniku gigantycznego promieniowania. Skutkiem czegoś takiego będzie przerwanie pracy wszystkich urządzeń dostarczających wodę. Warszawa już raz coś takiego przeżyła – podczas powstania 1944 roku i przez kilka miesięcy po nim.

Kopać, kopać!

Pierwsze, w miarę sprawne i wydajne wodociągi miasto otrzymało w roku 1855. Zwano je wodociągami Marconiego, a pompy napędzane były maszynami parowymi. Na Pradze w podobny sposób funkcjonowały wodociągi Grotowskiego, a oba systemy straciły rację bytu w momencie oddania do użytku wodociągów Lindleya w latach 80. wieku XIX. Wszystko to działało aż do oblężenia 1939 roku, kiedy to 25 września przestały pracować elektryczne pompy. Ratowano się napędem parowym, a już 4 października zdołano przywrócić funkcjonowanie systemu. Ale i tak ludzie mieli wodę, bo przed wybuchem wojny...