Jamajka: złap ją, jeśli potrafisz

autor zdjęcia: Matt Slocum

źródło: AP

Usain Bolt – bohater w Pekinie i Londynie

Na pięćdziesięciolecie niepodległości Usain Bolt i jego kompania wywożą z Londynu wszystkie kruszce igrzysk. Jedni mówią: doping. Inni: geny i kult sprintu

Korespondencja z Londynu

Konferencja już się skończyła, ale on zatrzymał wychodzących z sali. „Poczekajcie, mam jeszcze coś do powiedzenia – wstał i wyciągnął dłonie nad tłumem. – Teraz słuchajcie: jestem żywą legendą. Ogrzejcie się w blasku mojej chwały". A żeby nikomu nie przyszło do głowy potraktować tego zupełnie serio, dodał: „Jeśli tego jutro nie zobaczę na czołówkach waszych gazet, to koniec. Nie gadam już z wami". I wyszedł z sali.

Wyszedł, rzeczywiście, jako legenda. Nikt przed nim nie zdobył dwa razy z rzędu mistrzostwa olimpijskiego na 100 i 200 metrów, a w sobotę wieczorem Usain Bolt może też jeszcze ze sztafetą obronić złoto na 4x100 m. W Pekinie cztery lata temu dzielił tron króla igrzysk z pływakiem Michaelem Phelpsem. W Londynie zostawił Phelpsowi ledwie skrawek miejsca.

Real i Barcelona sprintów

Jamajska reprezentacja zdobyła już w Londynie trzy złote, cztery srebrne i trzy brązowe medale Wszystkie na bieżni. A jamajskie ślady są też na innych lekkoatletycznych medalach. Brytyjska mistrzyni siedmioboju Jessica Ennis to córka Jamajczyka. Amerykańska złota medalistka na 400 m Sanya Richards-Ross to po prostu Jamajka, zresztą z rodzinnych stron Bolta, okolic Trelawny. Wyjechała jako 12-latka na Florydę i teraz startuje dla USA.

To była kiedyś normalna droga kariery najszybszych ludzi na świecie. Nauczyć się...