![[?]](https://static.presspublica.pl/web/rp/img/cookies/Qmark.png)
W Krynicy uczyłam się entuzjazmu
Justyna Kowalczyk dla „Rz": o trudach biegania w dół, odkrywaniu Krynicy, korzyściach rywalizacji z amatorami i próżności kobiet.
Rz: Przyjechać do Krynicy-Zdroju znaczy przyjechać do wód. Pija pani Józefa, Jana czy Zubera?
Justyna Kowalczyk: Nie chcę tu robić żadnej reklamy, ale mam tylko jedną ulubioną wodę, wożę ją zgrzewkami wszędzie gdzie się da, kto mnie zna, ten wie. Zielona etykieta, z pobliskiego beskidzkiego źródła. Ale nie jest to woda krynicka, bo w Krynicy jestem pierwszy raz.
Naprawdę? Nigdy nie poniosło panią do muzeum Nikifora czy posłuchać następców Jana Kiepury?
Nigdy. Najbliżej byłam w zeszłym roku. Biegałam pod Jaworzynę Krynicką z moim sponsorem, właściwie z jego samochodem. Urządzaliśmy sobie takie wyścigi. Jestem więc pierwszy raz, ludzi dużo, więc nawet ciężko się miastu przyjrzeć. Ale gościna jest rewelacyjna, pewnie wrócę nie raz.
Dlaczego przyjęła pani propozycję biegania podczas Festiwalu w Krynicy? Nudno było na obozie w Zakopanem?
To nie jest tak, że mnie ktoś zapraszał. Sama się wprosiłam. Już wcześniej wspierałam grupę osób po zawałach, promowałam kiedyś ich akcję dbania o zdrowie, więc gdy się dowiedziałam, że tu będą, chciałam do nich przyjechać. Drugi powód to rekord życiowy na 10 km. W kwietniu w Warszawie było 36.08 min.,...
Archiwum Rzeczpospolitej to wygodna wyszukiwarka archiwalnych tekstów opublikowanych na łamach dziennika od 1993 roku. Unikalne źródło wiedzy o Polsce i świecie, wzbogacone o perspektywę ekonomiczną i prawną.
Ponad milion tekstów w jednym miejscu.
Zamów dostęp do pełnego Archiwum "Rzeczpospolitej"
ZamówUnikalna oferta
