Renoma i mienie zakładu pod ochroną

Pracodawca ma prawo do ochrony dóbr osobistych. Należy do nich m.in. jego własność, dobre imię, tajemnica korespondencji czy nietykalność pomieszczeń. Od osoby, która je bezprawnie narusza, może żądać zadośćuczynienia.

Prawo pracy odnosi się do dóbr osobistych w bardzo wąski sposób. Jedynym bezpośrednim przepisem jest art. 111 kodeksu pracy. Nakazuje on pracodawcy chronić godność pracownika i inne jego dobra osobiste.

Kodeks pracy nie zawiera natomiast bezpośredniej regulacji zobowiązującej etatowców do szanowania określonych dóbr osobistych pracodawców. Choć jej nie ma, należy przyjąć, że pracownik też musi szanować dobra osobiste pracodawcy. I to bez względu na to, czy jest on osobą fizyczną, prawną czy jednostką organizacyjną nieposiadającą osobowości prawnej.

Ogół wartości

Wskutek braku bezpośrednich przepisów podstawą ochrony dóbr osobistych pracodawcy może być art. 100 § 2 pkt 4 k.p. Zgodnie z nim pracownik powinien dbać o dobro zakładu pracy, chronić jego mienie oraz zachować w tajemnicy informacje, których ujawnienie mogłoby narazić pracodawcę na szkodę.

Mimo swoistej nieuzasadnionej luki, która może sugerować, że pracodawcy nie mają prawa do ochrony dóbr osobistych, są one gwarantowane na tej samej zasadzie jak u pracowników. Konsekwencje ich naruszenia przez zatrudnionych mogą być zaś dla nich opłakane – i to dosłownie.

W pierwszej kolejności osobie pracodawcy przysługuje ogół dóbr osobistych należnych każdemu człowiekowi. Ochronie podlega zatem godność osoby pracodawcy, jego...