Zimna wojna religijna

autor zdjęcia: Jacek Turczyk

źródło: PAP

Prezes PiS Jarosław Kaczyński złożył wczoraj wieniec kwiatów pod krzyżem przed Pałacem Prezydenckim

autor zdjęcia: Piotr Nowak

źródło: Fotorzepa

„Upartyjnienie” symbolu śmierci Chrystusa jest i nieuczciwością, i wielkim zgorszeniem dla bardzo wielu wierzących – pisze filozof i duchowny

Zdążyliśmy już zapomnieć, że przez pierwszych osiem lat III Rzeczypospolitej trwała w Polsce – powtarzając celne określenie Jarosława Gowina – zimna wojna religijna. Najgłośniejsi działacze ZChN zachęcali do walki o krzyże, wielu księży podawało numery list wyborczych, na które winni głosować katolicy, na ambonach czy w gazetach przywoływano ideał Polaka-katolika.

Renesans skrajnych postaw

Instrumentalne traktowanie wiary przez niektórych polityków sprowokowało Jarosława Kaczyńskiego do diagnozy, że „najkrótsza droga do dechrystianizacji Polski wiedzie przez ZChN”. Jednocześnie niewybrednie atakowano wówczas Kościół, najważniejsi politycy lewicy mówili o księżach jako o „trzeciej płci” lub że „papież nie rozumie już Polski”, w najpoczytniejszych gazetach zaś pisano, że pontyfikat Jana Pawła II wylądował na mieliźnie, a „starszy pan z Watykanu stracił wyczucie moralne”.

Postawy skrajne miały się świetnie i umiejętnie polaryzowały całą sferą życia publicznego aż do konstytucyjnego sporu wiosną 1997 roku. Dopiero pielgrzymka Jana Pawła II w czerwcu 1997 r., rozbijająca ideologiczne czarno-białe opisy świata, zahamowała ten proces. Reakcją na tę pielgrzymkę była zgoda lewicowych polityków na – celowo odwlekaną przez lata – ratyfikację konkordatu. Ta umowa, podpisana przez prezydenta Polski i papieża, poprzez unormowanie podstawowych relacji...