Idę do Hollywood, ale na moich zasadach

źródło: materiały dystrybutora

Sceny w kościele są klamrą otwierającą i zamykającą „Onirikę”. Najnowszy film Lecha Majewskiego już w kinach

źródło: materiały dystrybutora

W „Onirice” współczesny świat, pełen klęsk i deformacji, zderza się ze światem wykreowanym przez Dantego w „Boskiej komedii”

źródło: materiały dystrybutora

źródło: materiały dystrybutora

Rok 2010 pełen jest kataklizmów i tragedii, także tej smoleńskiej. Lech Majewski wprowadza więc swojego bohatera w kolejne kręgi piekieł, ale życie niesie potrzebę oczyszczenia.

Jest poetą, pisarzem, malarzem, twórcą wideo-artów, reżyserem, a nawet współkompozytorem opery. Ale gdy pytam, która z tych ról jest dla niego najważniejsza, mówi:

– Etykiety nie mają znaczenia. Po prostu zapisuję świat tak, jak go widzę. Czasem słowem, czasem kamerą, czasem przy pomocy aktorów lub śpiewaków na scenie.

Nie jest jednak zwyczajnym fotografem. W jego zapisie rzeczywistości jest magia rodząca się z przeżycia, z mierzenia się z lękiem i śmiercią, z odnajdywania archetypów i odczytywania symboli, z zanurzenia się w kulturze i wejrzenia w mechanizmy historii.

W Polsce Lech Majewski jest outsiderem. Na świecie ma silną pozycję. Wykłada na najlepszych uniwersytetach, fetują go najbardziej prestiżowe centra sztuki nowoczesnej i muzea. Jest najmłodszym artystą, który miał retrospektywę w nowojorskim Museum of Modern Art.

Mógł robić karierę w Hollywood, ale wybrał inną drogę. Jak dzisiaj ze swoim niełatwym kinem Majewski czuje się w świecie, w którym publiczność jest rozleniwiona, nastawiona głównie na rozrywkę i komercję?

– To trochę sytuacja Don Kichota – mówi. – Ale mam sporo satysfakcji. Nagle jakiś Niemiec opowiada mi, że jego siostra pracuje jako nauczycielka w Tomsku na Syberii i tam zobaczyła mój film. Ku swojemu zaskoczeniu odkrywam zresztą, że moje filmy mają coraz szerszą...