Zbawienie Dokonuje się na ziemi

autor zdjęcia: Mirosław Owczarek

źródło: Plus Minus

Kościół ma prawo i obowiązek obecności i aktywności publicznej, a także wpływania na kształt ustawodawstwa. Powinien czynić to przez formowanie sumienia obywateli – katolików i ludzi dobrej woli zaangażowanych w działalność polityczną.

Do napisania poniższych refleksji zainspirował mnie artykuł Juliusza Gałkowskiego i Tomasza F. Krawczyka zatytułowany „Milczenie olbrzyma", który ukazał się na łamach „Rz" 3 sierpnia. Autorzy stwierdzają, że Kościół jako ważny wychowawca społeczny milczy. Piszą, że nie jest to wprawdzie milczenie absolutne, ale przekonują też, że „w powszechnym dyskursie zanikła katolicka nauka społeczna. W Polsce trudno nazwać tę sytuację inaczej niż milczeniem olbrzyma".

Apelują, by nie chować skarbu pod korcem. A skarbem tym jest nauka społeczna Kościoła z jej dwutysięcznym bogactwem. Autorzy kończą artykuł zachętą: warto, by społeczeństwo i jego instytucje zaczęły z tego bogactwa korzystać, a sam Kościół, by przestał chować ten skarb pod korcem.

Tematy przemilczane

Z oczywistych względów zainteresował mnie poruszany temat, gdyż historia mojego życia była i jest związana z nauką społeczną Kościoła. Z racji wykształcenia, pełnionych w przeszłości funkcji, w ramach Konferencji Episkopatu Polski, w „odżywającej" Akcji Katolickiej w Polsce, w Papieskiej Radzie „Iustitia et Pax", w Komisji Episkopatów Unii Europejskiej COMECE zajmowałem się bodaj na co dzień tą problematyką.

Wspomniany artykuł zainspirował mnie do przeprowadzenia rachunku sumienia. Czy zrobiłem wystarczająco dużo, by nauczanie społeczne Kościoła było bardziej znane, poważniej...