Toaletka z diafragmą

Kuracjusze sanatorium w Otwocku nosili przy sobie pojemniki na plwociny 
jak piersiówki. A to laboratorium to była fabryka, gdzie przez 24 godziny 
hałasowały wirówki i ten słodkawy zapach krwi...

N.N.: – Dzień dobry, chciałbym z panią porozmawiać o sanatorium wojskowym w Otwocku. Jak to było zaraz po wojnie. Mieszkałem tam dość długo i stąd moje zainteresowania. Oczywiście jak pani będzie miała na wspomnienia ochotę. Pozdrawiam.

M.W.: – Chętnie, będę miała co opowiedzieć tacie. Mieszka pan ciągle w Otwocku? Proszę o telefon 502...

N.N.: – Wolę korespondencję pisaną. Mieszkam w Warszawie. W sanatorium byłem ponad 20 lat i pamiętam wiele osób. Panią chyba też pamiętam? Siedziała pani na ławeczce przy bramie i czekała, aż mama zamknie sklep.

M.W.: – To musiała być moja siostra, mnie jeszcze na świecie nie było. Pamięta pan moją mamę? Co pan tam robił?

N.N.: – Mój ojciec tam pracował i mieszkaliśmy w lokalu dwupokojowym. Do sklepu chodziliśmy przeważnie po cukierki landrynki. Pani mama sprowadziła dla mnie specjalnie z WCH rower młodzieżówkę. Do sklepiku wchodziło się po schodkach. Tu można było kupić wszystko. Nawet zegarek marki Błonie ze świecącymi w nocy wskazówkami, jak ktoś chciał. Albo radio Szarotkę.

M.W.: – To moja siostra jeździła po te landrynki dla pana. Właśnie z nią gadałam. Willisem jeździła z mamą do hurtowni. Za kierownicą był żołnierz oczywiście. Raz, czekając na załadunek, zjadł pół skrzynki czereśni...

N.N.: – Landrynki i kukułki oraz batoniki Danusia. Pamięta pani siostra Jurka...