Wiara, medycyna i poszerzone pole świadomości

Dość ukrywania się, czas na coming out. Kiedyś trzeba wyjść z szafy. A zatem jestem obskurantem, wierzę w cuda, a nawet w to, że Bóg może dawać nam znaki, i to poprzez wydarzenia zupełnie naturalne, czasem tragiczne. Tyle tylko, że wbrew sugestiom części światłych komentatorów (z którymi polemizował już choćby Michał Szułdrzyński) czy ateistycznie lub agnostycznie nastawionych wojowników z wiarą nie oznacza to, że odrzucam naukę, ze szczególnym uwzględnieniem medycyny, że przyjmuję, iż świat istnieje od 6 tysięcy lat, albo że moim zdaniem w myśleniu religijnym należy rezygnować z całkowicie naturalnych wyjaśnień pewnych zjawisk.

Nic bardziej błędnego. Chrześcijaństwo (podobnie zresztą jak judaizm) nie wymaga ode mnie rezygnacji z rozumu, z racjonalnego poznawania świata, odkrywania sensu (matematyczności) w ogromie świata. Nie byłoby zresztą współczesnej nauki, gdyby nie to, że chrześcijaństwo (do spółki z częścią filozofii greckiej) dokonało demitologizacji świata, a Kościół zaczął zakładać pierwsze uniwersytety i wspierać rozwój najpierw scholastyki, a później renesansu (to bowiem właśnie papieże byli jego największymi zwolennikami). I to się nie zmienia, nawet jeśli czasem Kościół sprzeciwia się jakimś technikom medycznym czy zwraca uwagę na dyskusyjne moralnie...