Ujemne ceny to żadna nowość

Ceny ze znakiem minus stały się sensacją, gdy notowania baryłki ropy WTI spadły do -40 dolarów. Możliwe, że kiedyś staną się bardziej powszechne.

W wielu sektorach ceny ujemne istnieją od lat, co oznacza, że płaci nie kupujący, ale sprzedający. Przykłady można znaleźć w energetyce i bankach. Powodem są nierównowagi między podażą a popytem i zerowy koszt krańcowy.

Zwykle klient płaci sprzedającemu cenę dodatnią i w zamian otrzymuje produkt lub usługę. Dla sprzedającego granicą krótkoterminowego obniżenia ceny jest koszt krańcowy, co oznacza, że sprzedaje produkt powyżej progu rentowności. W tradycyjnym świecie koszty krańcowe były zwykle powyżej zera i zerowe zdarzały się rzadko, a tych poniżej zera praktycznie nie było. W przypadku ropy mamy do czynienia z taką sytuacją po raz pierwszy.

Internet i nowe technologie zmieniają sytuację. Koszt krańcowy dodatkowej jednostki produkcyjnej oscyluje często w okolicy zera. W przypadku energii słonecznej nie tylko wynosi zero, ale wyprodukowany prąd musi zostać wykorzystany, czyli kupiony. Niekiedy można to osiągnąć tylko w ten sposób, że dostawca dopłaca nabywcy.

Energia i odsetki

Na European Power Exchange czas z ujemnymi cenami prądu urósł z 15 godzin w 2008 r. do 211 w 2019. W ubiegłym roku producent energii przez prawie dziesięć dni dopłacał nabywcy, który otrzymywał elektryczność plus pieniądze. Jak to wytłumaczyć? Nawet przy zerowych...