Ekspresja czy dekoracja

źródło: Rzeczpospolita

autor zdjęcia: Artur STAREWICZ/East News

źródło: Rzeczpospolita

Magdalena Abakanowicz i Abakan Brązowy, wystawa w Muzeum Sztuki Wspołczesnej w Montrealu, 1968 r.

Nie oglądając się na modę, pieniądze i poklask, polscy artyści tworzyli w PRL tkaniny, które były pokazywane w największych galeriach na świecie.

Po pierwszym Biennale [w Lozannie – red. PM] w kraju przygotowano kilka prezentacji tkanin: zarówno indywidualnych, jak i zbiorowych. Już miesiąc po zamknięciu lozańskich wystaw – w październiku 1962 r. – gobeliny Magdaleny Abakanowicz podziwiać można było na wystawie w paryskiej galerii Dautzenberg, specjalizującej się w tkaninie. Było to wielkim wyróżnieniem dla młodej artystki.

W 1963 r. w Zachęcie odbyła się wystawa tkaniny, szkła i ceramiki. W jej katalogu zaprezentowano tkaniny wykonane w różnych technikach: malowane, dywany, gobeliny, kilimy, tkaniny dwuosnowowe, żakard, tkaninę drukowaną. Eleonora Plutyńska pisała: „Na zachodzie Europy tkactwo rozpadło się na dwie części: artyści projektują na papierze, rzemieślnik tkacz kopiuje wiernie na warsztacie projekt malowany. U nas artysta myśli twórczo kategoriami techniki i materiału. Dlatego pomysły jego mają krew i ciało”.

O to, aby móc ponownie pokazać międzynarodowej publiczności wybór prac polskich twórców, starał się Pierre Pauli, jeden z organizatorów biennale. Autentycznie zafascynowany tym, czego próbkę zobaczył niedawno w Lozannie, chciał przyjrzeć się z bliska nowatorskiej tkaninie, żeby móc promować ją na zachodnim rynku sztuki. W tym celu przyleciał do Polski w towarzystwie André Kuenziego. Razem odwiedzali pracownie, wybierając obiekty na wystawę,...