Mój przyjaciel Munk

autor zdjęcia: Andrzej Wiernicki

źródło: Forum

źródło: Archiwum

Od lewej: scenograf Tadeusz Wybult, reżyser Andrzej Munk, pisarz Jerzy Andrzejewski i kierownik produkcji Wilhelm Hollender na „Batorym” w czasie zdjęć do „Pasażerki”

z Witoldem Lesiewiczem, reżyserem filmowym, rozmawia Barbara Hollender

20 września 1961 roku w wypadku samochodowym zginął Andrzej Munk, pana najbliższy przyjaciel. Pamięta pan tamten dzień?

Pierwsza dowiedziała się o śmierci Andrzeja moja żona [do rozmowy włącza się Maria Ciesielska-Lesiewicz]: Wybierałam się do Łodzi, bo robiłam dubbing do jakiegoś filmu. Wiedziałam, że Andrzej też tam jedzie, więc rano zapukałam do niego i spytałam, czy nie pojechalibyśmy razem. Powiedział, że musi jeszcze spotkać się z Jerzym Andrzejewskim. Kiedy wróciłam wieczorem do Warszawy, pomyślałam, że wstąpię do żony Andrzeja, Joanny. Drzwi otwiera mi gosposia i zaraz na progu mówi: „Pan Munk się zabił". Wchodzę do pokoju. Joanna siedzi kompletnie nieruchoma, jak pomnik. Mówi: „Jest w Łowiczu, w szpitalu". „Jedź. Jedź natychmiast". Ona: „Czekam na auto od premiera".

Ja dowiedziałem się następnego dnia, kiedy wróciłem do Warszawy. Później zadzwonił Wilhelm Hollender, kierownik produkcji „Pasażerki". Spytał, czy chcę się z Andrzejem pożegnać. Pojechaliśmy na cmentarz wojskowy. W kaplicy Wilek podniósł wieko trumny. Dotknąłem twarzy Andrzeja. Była przeraźliwie zimna. Chyba wtedy tak do końca do mnie dotarło, że on nie żyje. Nie wytrzymałem. Zawyłem. Wilek zamknął wieko. I kawał mojego...