Awantura o dymek

źródło: materiały prasowe

Agata Zbylut: taneczny fryz na stacji metra Marymont

źródło: materiały prasowe

Scott McLeod:„Zrozumieć komiks”, czyli autotematyzm black and white

źródło: materiały prasowe

źródło: materiały prasowe

Małgorzata Jabłońska, „Bio”. Wyzwania macierzyństwa w epoce cyfrowej

źródło: materiały prasowe

Piotr Macha, „Rój”. Szkice piórkiem

źródło: materiały prasowe

Koziołek Matołek pędzla Mariana Walentynowicza. Polacy nie gęsi i swój komiks mają

Polacy z pokolenia urodzonego w PRL często żywią do komiksów niechęć wyssaną z mlekiem socjalizmu. Niesłusznie.

Najkrótsza definicja komiksu? Sztuka sekwencyjna. Dłuższa i „naukawa" brzmi: celowa sekwencja sąsiadujących ze sobą obrazów plastycznych i innych, służących przekazywaniu informacji i/lub wywołaniu reakcji estetycznej u odbiorcy.

Graficzne opowieści dla dorosłych otaczała w PRL zła sława: mówiono, że to prymitywny kicz bez wartości. Argumenty natury intelektualno-artystycznej podsycała propaganda polityczna – bohaterowie byli nam ideowo obcy, imperialistyczni.

Paradoksalnie, w tym samym czasie pompowano nas dumą z racji sukcesów naszej ilustracji, dziedziny spokrewnionej z komiksem, a także zaśmiewaliśmy się z rysunków satyrycznych okraszających prasę. Komiks był na wyciągnięcie ręki – ale nie było dla niego klimatu.

Drzewo genealogiczne

Oponenci utrzymują, że komiksy nie należą do wysokiej sztuki, tylko do niskiej popkultury. Że nie sposób ich zaliczyć ani do literatury, ani do malarstwa. Że ich fani są pozbawieni gustu, wrażliwości oraz głębszych zainteresowań.

Tymczasem drzewo genealogiczne komiksów sięga korzeniami odległych kultur, gałęzie oplotły średniowieczną Europę, pędy przebiły się przez nowożytność, a od XIX wieku korona rozrosła się w różnorodnych kierunkach.

A było tak: już starożytni Grecy... O, nie tylko! Już starożytni Egipcjanie, Fenicjanie, Rzymianie (po Grekach) rzeźbili czy malowali...