Krwawy sierpień ,82

autor zdjęcia: Teodor Walczak

źródło: CAF/PAP

Gaz i armatki wodne na warszawskiej Starówce, 31 sierpnia 1982 r. Brutalniej władza odpowiedziała na protesty w Lubinie i Wrocławiu – tam padli zabici.

35 lat temu demonstrowanie przeciw władzy wymagało wielkiej odwagi. Reżim był gotowy na wszystko – nawet na strzelanie do ludzi.

Michał Adamowicz, Andrzej Trajkowski, Mieczysław Poźniak, Piotr Sadowski, Kazimierz Michalczyk to pięć osób bestialsko zamordowanych przez władzę 31 sierpnia 1982 r. na ulicach Lubina, Gdańska i Wrocławia. Oprócz nich, w wyniku odniesionych ran zmarli jeszcze Stanisław Rak w Kielcach, Eugeniusz Wiłkomirski w Częstochowie. Inni cudem uniknęli śmierci z rąk bezkarnych funkcjonariuszy Zmotoryzowanych Odwodów Milicji Obywatelskiej (ZOMO), Służby Bezpieczeństwa czy różnych formacji ludowego Wojska Polskiego.

Tysiące ludzi zostało poddanych surowym represjom: byli internowani, zwalniani z pracy, obciążani dotkliwymi grzywnami, zabierano im prawa jazdy, szykanowano dzieci i krewnych. A wszystko z powodu udziału w demonstracjach w drugą rocznicę Porozumień Sierpniowych, przez chęć zamanifestowania prawa do wolności i niezgody na rzeczywistość fundowaną Polakom przez generałów Wojciecha Jaruzelskiego i Czesława Kiszczaka i ich akolitów.

28 lipca 1982 r. Tymczasowa Komisja Koordynacyjna po gorących dyskusjach zgodziła się wezwać Polaków do demonstracji 31 sierpnia, w rocznicę porozumienia podpisanego w Gdańsku w 1980 r. Hasłami manifestacji miały być odwieszenie NSZZ Solidarność i zwrócenie wolności wszystkim uwiezionym za poglądy polityczne. Kierownictwo TKK – Władysław Frasyniuk, Bogdan Lis, Zbigniew Bujak i Władysław Hardek – znajdowało się pod...