Wyjście „za potrzebą” to nie powód do dyscyplinarki

Opuszczenia miejsca pracy przez pracownika, który musiał załatwić potrzeby fizjologiczne, nie można kwalifikować jako ciężkiego naruszenia obowiązków służbowych.

- Pracuję w firmie ochroniarskiej. Od 24 lipca 2017 r. do 14 kwietnia br. przebywałem na zasiłku chorobowym (182 dni, L-4 + 3 miesiące zasiłku rehabilitacyjnego). Po badaniach przystąpiłem do pracy 17 kwietnia (7 – 7; 24 godz.). Wszystko było w porządku. Następną służbę wyznaczono mi na 19 kwietnia br. od godz. 7 na posterunku jednoosobowym. Ok. godz. 10 oddaliłem się za potrzebą (przy posterunku nie ma takiej możliwości). Kierownik zdecydował, że mam wykorzystać zaległy i bieżący urlop (68 dni, bo mam umiarkowany stopień niepełnosprawności). Podpisałem porozumienie, że po zakończeniu urlopu z 31 lipca 2018 r. umowa rozwiązuje się za porozumieniu stron. Po przeanalizowaniu sytuacji uważam nie muszę stracić tej pracy. Czy mam rację? – pyta czytelnik.

Trudno w sposób jednoznaczny odpowiedzieć na tak postawione pytanie, nie znając szczegółów sprawy. Chodzi zapewne o sytuację, w której pracownik opuścił miejsce pracy, co pracodawca uznał za przesłankę wystarczającą do rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika z powodu ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych (art. 52 § 1 pkt 1 k.p.). Pracodawca, jak się wydaje – bo nie wynika to wprost z pytania – wymógł na nim zgodę na rozwiązanie umowy w drodze porozumienia...