Ma się rozumieć

źródło: Rzeczpospolita

źródło: Rzeczpospolita

Edycja listów Jerzego Giedroycia i Czesława Miłosza

Ktoś złośliwy po przeczytaniu liczącego grubo ponad 700 stron tomu „Listów” Jerzego Giedroycia i Czesława Miłosza powiedzieć mógłby, ziewając srodze: „Aż tyle trzeba się natrudzić, by przejść ze sobą na ty. I o co tyle ceregieli?”.

A jednak korespondencja ta ma swoje wspaniałe smaki, dla których warto poświęcić czas lekturze tych listów, które zawieść mogą jedynie poszukiwaczy sensacji i sensacyjek. Tych tu nie ma, to nie przyjacielska korespondencja Czesława Miłosza z Zygmuntem Hertzem, w której aż roi się od ploteczek, a także od przedstawianych ze względną otwartością spraw osobistych. Jerzy Giedroyc, choć sam ucho miał zawsze nastawione niczym antenę na wiadomości nie do końca może sprawdzone, ale ciekawe, w listach zachowywał daleko posuniętą ostrożność i dystans do wydarzeń, które przychodziło mu omawiać lub komentować. Przy tym nie był to przypadek, że musiało minąć 12 i pół roku, by obaj panowie – Giedroyc i Miłosz – wreszcie zaczęli się „tykać”.

W ogłoszonej korespondencji z lat 1952-1963 Redaktor pozostaje dla Miłosza: „Drogim Panem Jerzym”, „Drogim Księciem”, „Kochanym Panem Jerzym”, „Panem Jerzym”, „Drogim Redaktorem”. W rewanżu mamy – w zależności od humoru - „Drogiego Pana Czesława” lub „Drogiego Pana”. Miłoszowi zdarza się ton bardziej przyjacielski, na ogół jednak wtedy, gdy list kieruje nie wyłącznie do Redaktora, ale do np. „Drogiego Pana...