Nie wierzę już w bunt

źródło: Rzeczpospolita

Z Bartkiem „Fiszem” Waglewskim rozmawia Jacek Cieślak

Rz: Ciekaw jestem, jak zapamiętałeś naszą współczesną historię?

Kiedy wprowadzono stan wojenny, ojciec koncertował z Osjanem w Europie Zachodniej i miał problemy z powrotem do Polski, a właśnie urodził się Piotrek, mój brat. Rozumiałem wszystko na swój sposób. Miałem trzy lata i kiedy widziałem czołgi, żołnierzy – cieszyłem się. Coś się działo. Nie było mi co tłumaczyć. Miałem swój świat, wojsko na ulicach mi imponowało – było jak w filmie o czterech pancernych. Potem pojawiły się na Ursynowie pierwsze bazarki. I wielki bazar na Skrze. Ludzie wynosili z domu to co barwne. Rozkładali na gazetach magazyn „Bravo”. Dziewczyny z „Bravo” miały białe zęby. Nie rozumiałem niemieckich i angielskich komiksów, ale zbierałem je, bo były kolorowe. Oglądało się plakaty. Wymyślono pierwsze gry komputerowe.

A później?

Pamiętam otwarcie pierwszego McDonalda i sklepów odzieżowych. Levi'sa. I pytania – kogo na to stać? Kto może w tym chodzić?

Cezurą historyczną nie są dla ciebie wybory czerwcowe – tylko otwarcie pierwszego McDonalda?

Tak, bo kiedy były wybory w 1989 r., miałem 11 lat.

Ale z biegiem lat obserwowałeś polityczną wojnę?

To było tak jak teraz, gdy rozmawia się przy obiedzie, kto jest za PiS, a kto za PO. Wtedy ważne było, kto jest postkomunistą, a kto solidarnościowcem. To była bardzo żywa historia. Do...