Do Kościoła szedłem powoli

autor zdjęcia: Jerzy Dudek

źródło: Fotorzepa

Roz­mo­wa Ma­zur­ka. Filip Łobodziński, dziennikarz, piosenkarz, tłumacz.

Ty zawsze byłeś trochę osobny, prawda?

Jestem indywidualistą i lubię być sam, choć nie permanentnie. Ale czy ja zawsze byłem osobny?

W szkole, znany aktor...

To szybko przestaje się liczyć, codzienność zmusza do normalnych relacji.

Jako jedyny w klasie nie chodziłeś na religię.

Byłem jednym z dwojga, tak wyszło. Mój tata gwałtownie pożegnał się z wiarą, gdy przeżył ciężką tragedię, której nie potrafił zrozumieć. I mnie wychowano bez religii.

Co nawet w ateistycznym PRL było rzadkie.

Kiedy mieliśmy po 20 lat i pojechaliśmy do Francji na winobranie, mój przyjaciel zapewniał naszego gospodarza, że „Filip, choć niewierzący, jest katolikiem".

O co mu chodziło?

Pewnie o to, że chrześcijańska moralność jest mi bliska. Mnie to wtedy zaskoczyło, ale uznałem to za komplement. Potem przyszedł stan wojenny i już było jasne, że komuna to wróg, a Kościół daje schronienie.

Graliście z Zespołem Reprezentacyjnym w podziemiach kościoła na Żytniej.

Moja mama była jednym z twórców skupionych wokół ks. Niewęgłowskiego i tamtego duszpasterstwa, ja sam poznałem wielu księży. Wiedzieli, że jestem niewierzący, ale podejmowali ze mną rozmowę serio, partnerską. Taki był choćby słynny ks. Jan...