Jak daleko stąd

autor zdjęcia: Bartłomiej Zborowski

źródło: Fotorzepa

Polacy z Kazachstanu na Dworcu Centralnym. Komuś się udało...

Polska chce przyjąć tysiące uchodźców z Bliskiego Wschodu, ale od lat nie potrafi sprowadzić tyluż repatriantów z Kazachstanu i Ukrainy. Końca tej drogi nie widać.

To upokorzenie i zdrada stanu – mówi Aleksandra Ślusarek, prezes Związku Repatriantów RP. I właściwie więcej nie trzeba dodawać, bo wykładnia jest oczywista: sprawa potrzebuje być może karnego ciągu dalszego, ale przede wszystkim systemowego rozwiązania, co nikomu (czytaj: politykom) nie jest w smak. Bo i koszty spore, i logistyka trudna, i praca ciężka, więc nikt za bardzo nie wyraża chęci do pomocy.

Tyle że repatriacja Polaków z bliższego Wschodu – potomków ofiar polskiej operacji NKWD, którzy chcą wrócić do ojczystego, choć nieznanego im kraju, co właściwe każe się zastanowić, czy są jeszcze repatriantami, skoro wedle słownika to osoby powracające po długim pobycie na obczyźnie – nie jest żadną polityczną grą, ale moralnym obowiązkiem. I wstydem dla tych, którzy byli i wciąż są u władzy w III RP. – Powiedzcie, że nas nie chcecie! – krzyczał przedstawiciel kazachskiej Polonii na jednym ze zjazdów.

Do swoich i na swoje

Walentyna Kamińska przyjechała do Polski w 1995 roku jako jedna z pierwszych repatriantek z Kazachstanu. Jej dziadkowie z Chotenia na Wołyniu (dzisiejszy obwód chmielnicki w zachodniej Ukrainie) zostali wywiezieni w 1936 roku. Te wywózki – efekt traktatu ryskiego – z dawnych ziem Rzeczypospolitej, wtedy już należących do Związku Radzieckiego, miały za cel zlikwidować skupiska Polaków i były – tak...