Ta karczma Rzym się nazywa

źródło: Reprodukcja Wojciech Kryński/FORUM

Jan III Sobieski – podobieństwo do rzymskich cezarów nie jest przypadkowe

Świadomi tego czy nie – religii nauczyliśmy się 
od św. Augustyna, polityki od Marka Tuliusza, rolnictwa zaś 
od cystersów (a więc Ksenofonta i Wergiliusza). 
Polak nie musi jechać do Rzymu, by się w Rzymie znaleźć. 
Kto o tym zapomni, ten – jak pan Twardowski – znajdzie się 
w diablo niezręcznej sytuacji. Koszt amnezji jest bardzo wysoki. To wartość duszy polskiego szlachcica – polskiej duszy.

Cóż to jest Polska? Czy nie terytorium między Wschodem a Zachodem? Zapóźniony cywilizacyjnie obszar pomiędzy Rosją a Niemcami (i Francją). A w sensie duchowym? Przestrzeń zawieszona między Wolterem a Dostojewskim, nowoczesnością a feudalizmem, oświeceniem a słowiańszczyzną. Ale uwaga! Nie jako pole zmagań gigantów ani – tym bardziej – jako ojczyzna którejś ze stron duchowego i cywilizacyjnego sporu, ale jako słaby roztwór obu pierwiastków, rozwodniona mieszanina, która nie burzy się, nie drga i nie wybucha, bo nie tworzy żadnej nowej jakości. »Ten kraj«. Mętna woda. Błoto. Niby słowiańszczyzna, ale nie słowiańszczyzna, niby Zachód, ale nie w pełni, a przy tym – co najważniejsze – nic podmiotowego, samoistnego czy choćby odrębnego, ot, zjawisko, które nieomal bez reszty redukuje się do swoich składowych. Spór o tożsamość? Czy nie wyczerpuje go kwestia aktualnych proporcji mieszaniny? Czy to nie jest ta cała rzekoma tajemnica tej niby-Rosji czy pseudo-Paryża? Do tego zjawisko politycznie niekonieczne, a – co zabawne – bardzo do swojej przygodności przywiązane. Co jeszcze dziwniejsze – naznaczone bezmyślnym sentymentem do przednowoczesnego (anarchicznego i anachronicznego zarazem) eksperymentu szlacheckiej republiki, który zresztą – głównie z winy własnej karykaturalności – rozsypał się pod naporem żywiołów nowoczesności. Doprawdy nie ma o...