Podzielmy Europę na enklawy

źródło: Getty Images, Ramin Talaie/Getty Images

Nowy Jork jest zlepkiem etnicznych dzielnic. Chiński Nowy Rok wygląda tu imponująco... Fot. Bryan Thomas

źródło: Getty Images, Ramin Talaie/Getty Images

...społeczność ortodoksyjnych Żydów też kwitnie. Fot. Bryan Thomas

Setkom tysięcy muzułmanów, którzy przybyli do Europy, powinniśmy oddać lokalne przestrzenie, gdzie wolno byłoby im trochę więcej. Trudno, pogódźmy się i z tym – nie urządzalibyśmy tam procesji Bożego Ciała. Za to w przestrzeni chrześcijańskiej moglibyśmy nie tolerować głosu muezzina.

Zanim odwiedziłem Mea Szearim, jerozolimską dzielnicę ultraortodoksyjnych wyznawców judaizmu, czytałem niejedno na temat ksenofobii i nietolerancji, które cechować mają jej mieszkańców. Odcięci od świata, także od własnych rodaków, mieszkających dosłownie po drugiej stronie ulicy, ludzie „stamtąd" zamknęli się w ciasnym kręgu własnych religijnych wyobrażeń. Niechętnie widzą obcych i gdy tylko ktoś naruszy ich święty spokój, łatwo wybuchają agresją.

Prasa całego świata opisywała spektakularne przypadki obrzucania kamieniami karetek pogotowia, które odważyły się zapuścić w zaułki dzielnicy w piątkowy wieczór, lub tym bardziej w sobotę. W szabas bowiem pobożny Żyd nie używa pojazdów – i nie może być tutaj wyjątku nawet dla karetki na sygnale lub interweniującego samochodu straży pożarnej. Tak przynajmniej uważa się w Mea Szearim.

Sto niewidzialnych bram

Wszystko, czego się uprzednio dowiedziałem, oczywiście nie zniechęciło mnie do złożenia wizyty w tak intrygującym miejscu. Razem z żydowską koleżanką z Polski, służącą mi za przewodniczkę, wałęsaliśmy się więc po wąskich uliczkach „Stu Bram" – bo tak tłumaczy się hebrajską nazwę dzielnicy. Rozmawialiśmy z napotkanymi ludźmi, posługując się mieszanką jidysz i angielszczyzny, gdyż język hebrajski, jako język święty, jest tam używany tylko podczas modlitwy.

Miriam bez...