Jacek i Agatka

autor zdjęcia: Marian Sokołowski

źródło: PAP

Jacek urwis i poukładana Agata w pracy, luty 1963 roku. Zofia Raciborska (z lewej) użyczała głosu bohaterom, a wymyśliła ich Wanda Chotomska

źródło: Rzeczpospolita

Product placement à la PRL. Jacek i Agatka pojawiali się na wielu produktach, m.in. mydle czy znaczkach

źródło: Rzeczpospolita

źródło: Rzeczpospolita

Książka „Wanda Chotomska. Nie mam nic do ukrycia” Barbary Gawryluk ukazała się 14 września nakładem wydawnictwa Marginesy.

Te łebki były wytoczone z drewna, animatorki nakładały czarne rękawiczki, a na wskazujący palec łebek. Główki musiały być trwałe, bo przytrafiały się im różne przygody, były nawet kąpiele, a kiedyś w czasie programu cała woda wylała się na animatorkę.

Wanda Chotomska w rozmowie z Barbarą Gawryluk

Kiedy miałam pięć lat, zapukała do naszego mieszkania sąsiadka, pani Danusia. W nowohuckim bloku tylko u niej był telewizor, w jednym jedynym mieszkaniu na dwadzieścia cztery rodziny. Okazało się, że w telewizji jest coś dla dzieci, i pani Danusia zaprosiła mnie na oglądanie. Tak poznałam Jacka i Agatkę. Na niewielkim czarno-białym ekranie poruszały się dwie główki osadzone na dyrygujących nimi dłoniach w czarnych rękawiczkach. To były czary. Na dodatek te łebki mówiły zabawnymi głosami. Nie miałam rodzeństwa, więc zazdrościłam trochę Agatce brata i tego, że jest mądrzejsza i rozsądniejsza od niego. Przez kilka lat nie opuściłam żadnej dobranocki z Jackiem i Agatką, częstowana przy okazji przez sąsiadkę budyniem albo kisielem, bo rodzice jeszcze długo nie zdecydowali się na kupno telewizora.

Kiedyś tata z jakiejś podróży służbowej przywiózł prezent niespodziankę. Kiedy otworzyłam niewielkie pudełko, zobaczyłam dwie różowe kulki z namalowanymi czarnymi włoskami, z uśmiechniętymi buziami i wesołymi oczami. Otwory na palce wykończone były czarną ceratą. Natychmiast zapragnęłam być Agatką. Wcisnęłam wskazujący palec w otwór i – co za ból! I krew! Jakiś partacz nie do końca wyklepał gwoździk przytrzymujący ceratowy kołnierzyk i ostry szpic rozorał mi palec. Ale to nic. Gwóźdź został wklepany w drewno, a ja długie...