Arcyludzkie płótna

źródło: materiały prasowe

Francis Bacon „Portret Isabel Rawsthorne” (1966)

źródło: materiały prasowe

Lucian Freud, „Nagi portret” (1972–1973)

źródło: materiały prasowe

Jenny Saville, bez tytułu (2005)

W Budapeszcie możemy oglądać prace czołowych brytyjskich twórców ubiegłego 
i tego stulecia. Malarzy, którzy za pomocą płótna i farb powiedzieli coś ważnego 
o człowieku i otaczającym go świecie.

Bacon, Freud and the Painting of the School of London" w Węgierskiej Galerii Narodowej – do obejrzenia jeszcze przez tydzień – to wystawa bardzo brytyjska, wpisana w tamtejszy kontekst artystyczny, społeczny i polityczny. Wpisanie w lokalność jest pewnym ograniczeniem – widz nie znający tamtejszych uwarunkowań może być trochę zagubiony, tym bardziej że część zgromadzonych na wystawie malarzy jest istotnych przede wszystkim dla angielskiej historii sztuki (sama wystawa wcześniej była prezentowana w londyńskiej Tate Britain). Jednak, paradoksalnie, to także siła tej ekspozycji. Pozwala zobaczyć, jak rozmaite artystyczne poszukiwania były przyjmowane w kraju, który długo pozostawał trochę na uboczu najważniejszych nurtów sztuki – status Londynu zmienił się dopiero w ostatnich dekadach. To ciekawe doświadczenie, zwłaszcza dla oglądającego wystawę pochodzącego z kraju o podobnie peryferyjnym położeniu, jak Węgry czy Polska właśnie.

Na ekspozycji spotkały się trzy pokolenia. Pierwsze to twórcy urodzeni w pierwszej dekadzie ubiegłego wieku: William Coldstream i Francis Bacon. To oni, obok starszego o dwa dziesięciolecia Davida Bomberga, w znacznej mierze ukształtowali oblicze sztuki Zjednoczonego Królestwa XX wieku. Drugie pokolenie to artyści urodzeni w dwudziestoleciu międzywojennym, poczynając od Luciana Freuda – rocznik 1922, a kończąc na Franku Auerbachu i Euanie Uglowie (odpowiednio...