Paradoksy Jana Olszewskiego

źródło: Forum

źródło: EAST NEWS

Na procesie zabójców ks. Jerzego Popiełuszki przemawia jako oskarżyciel posiłkowy. Obok siedzi mec. Edward Wende. Toruń, luty 1985 r.

źródło: reporter

6 grudnia 1991 r., Jan Olszewski zostaje premierem. Na zdjęciu w sejmowych ławach pomiędzy Leszkiem Moczulskim i Jarosławem Kaczyńskim

Wiele jego intuicji z lat 90. było trafnych: od przekonania, że transformacja wymaga korekty, po obserwację, 
że liberalne elity niekoniecznie dbają najlepiej o polską pozycję w Europie. Tyle że na spójny program 
i praktykę przekuli to inni, zwłaszcza bracia Kaczyńscy.

Poznałem go w roku 1977 u Romaszewskich. Charakterystyczna wysoka postać w garniturze pamiętającym chyba czasy rewolucji 1905 roku, z teczką pamiętającą pewnie czasy zamachu na Aleksandra II" – w taki, niepozbawiony uroku sposób zaczynał opowieść o Janie Olszewskim Jarosław Kaczyński, jego wieloletni polityczny partner, a w wolnej Polsce i rywal. Słowa to padły w wywiadzie rzece.

Świetnie uchwycone cechy, można by dorzucić krzaczaste brwi, charakterystyczny głos. Design „Olsza" mógł oznaczać różne rzeczy: życiową skromność, ale także pewną nonszalancję graniczącą z abnegacją – wszak w młodości uchodził za lwa salonowego. Uwielbiał długo się wysypiać, był niesystematyczny (jak wielu adwokatów). Politykował najchętniej w kawiarniach.

Chłopak z gazetą

A zarazem trudno uznać zmarłego 7 lutego mecenasa (pogrzeb odbędzie się 16 lutego na warszawskich Powązkach Wojskowych) za postać niewielkiego kalibru. Moje pokolenie, w każdym razie ci, co się interesowali, pamiętają jego wspaniałą mowę oskarżyciela posiłkowego na procesie zabójców księdza Jerzego Popiełuszki w roku 1985. Jako premier schodził ze sceny w 1992 r. z kolejną mową, która była świadectwem rzeczywistej moralnej pryncypialności. Nie da się zbyć jego bilansu kpinkami, nawet ludziom, którym zdarzyło się z niego kpić.

Młodzi mogą...