Zabieraj głos, gdy go jeszcze masz

źródło: Laurens Arenas

Christina Dalcher, pisarka Pisząc powieść „Vox", zgłębiłam problem tego, jak bardzo nasze człowieczeństwo związane jest ze zdolnością do posługiwania się językiem. Zadałam sobie przerażające pytanie: „Co by było, gdybyśmy tę umiejętność komuś zabrali?".

Jeśli miałaby pani na to tylko sto słów, co powiedziałaby pani o swojej książce „Vox"?

W wersji poetyckiej odpowiedziałabym tak: „Drogi świecie, słuchasz mnie? Czy mój słabiutki głosik jest dość silny, by popłynąć hen za oceany i dotrzeć aż do twoich uszu? Posłuchaj więc. Teraz. Bo mam sto słów, i ani jednego więcej, by opowiedzieć ci o tym, co nam zrobiono. Nam wszystkim. Kobietom i dziewczynkom. Czy mnie słyszysz? To szaleństwo zaszło już zbyt daleko. A gdzieś po drodze straciłyśmy nasze słowa, bo nie umiałyśmy ich używać. Jakimś dziwnym trafem dotarłyśmy do punktu, w którym jesteśmy. Bransoletka na moim nadgarstku pulsuje, ilekroć się odezwę, teraz szybciej niż zazwyczaj, i jest to groźne bębnienie. Posłuchaj proszę. Został mi już tylko krzyk".

Ale jeśli wolałby pan wersję lakoniczną, powiedziałabym: „Głosujcie", i zostałoby mi jeszcze 99 słów.

W książce kobiety rzeczywiście noszą wspomniane przez panią bransoletki, które odliczają limit stu wypowiadanych przez nie dziennie słów. Skąd taki osobliwy pomysł?

Chciałabym móc cofnąć się w czasie i odtworzyć w głowie moje dywagacje, „co by było gdyby", bo to jedno z pytań, na które nie znam odpowiedzi. A zapewne nie w pełni satysfakcjonująca odpowiedź brzmi tak, że od kiedy tylko zaczęłam pisać flash fiction...