Głosują, więc są

Od dwóch tygodni, a może nawet od dwóch miesięcy, można było odnieść wrażenie, że ludzie chcieli, by wybory odbyły się jak najszybciej i mieli to już za sobą. Na razie wygląda jednak na to, że żadnego „po wyborach" nie będzie. Jak w tym starym żydowskim dowcipie, w którym jest incydent w pociągu z Pińska do Mińska. W przedziale siedzi facet i jęczy „ach, jak mi się chce pić, ach, jak mi się chce pić" i w końcu któryś ze współpasażerów nie wytrzymuje i podaje mu kubek z wodą. Jęczący wypija, wszyscy oddychają z ulgą, ale po pięciu minutach facet znowu zaczyna: „ale mi się chciało pić...". Można by oczywiście uwspółcześnić dowcip, dodając, że facet teraz jęczy, że to nie była woda, że nie ugasił pragnienia i że właściwie to tak naprawdę to by się chętniej napił wódki.

Nie zdziwię się, jeśli się okaże, że żartobliwy ton tego felietonu nie przypadł do gustu zagorzałym zwolennikom jednego czy drugiego kandydata. Rany i siniaki są jeszcze świeże. Kampania wyborcza trwała wyjątkowo długo, pięć miesięcy i to w niezwykłych warunkach pandemii. Oczywiście, gdyby zamiast wyborów prezydenckich zarządzono referendum na temat Covid-19, zapanowałaby zgoda narodowa i wszyscy byliby przeciwko. Pandemia jednak, której psychologicznych skutków nie możemy jeszcze ocenić, polegała i polega na bezustannym bombardowaniu człowieka nie tylko wirusami, ale przede wszystkim informacjami i dezinformacjami o objawach, o stopniu zaraźliwości, o...