Kocha, lubi, szanuje

Pytana o to, czym jest patriotyzm, odpowiadałam często, że to nieobojętność wobec ojczyzny. Może wydawać się, że takie określenie jest nieadekwatne, że tylko poświęcenie, bohaterstwo są patriotyzmem. Jednak w codzienności zwykłych zapracowanych ludzi zazwyczaj nie ma miejsca na tak wielkie zaangażowanie. Często ludzie raczej „oglądają Polskę" w telewizji trochę jak serial i coraz częściej jak serial kryminalno-obyczajowy. Jak to zwykle bywa, napięcie musi rosnąć, a odcinek bez sensacji jest równoznaczny ze spadkiem zainteresowania. Dlatego uważam, że nieobojętność wobec tego, jak się ojczyzną gospodarzy, jest już w jakimś stopniu patriotyzmem. Oczywiście, nie chodzi tylko o zwykłą gospodarkę, ale też o gospodarkę światopoglądową, obyczajową i kulturową.

To, o czym chcę napisać, od lat budzi moją niechęć zupełnie niezależnie od tego, kto rządzi. Dotyczy to bardziej lewej niż prawej strony. W niemal każdej dyskusji czy debacie prędzej czy później zetkniemy się ze słowami „Polacy są..." i potem pada jakaś charakterystyka. Prawa strona traktuje Polaka jak istotę złożoną z samych cnót o nieskalanej przeszłości, a lewa jak zacofanego i agresywnego dzikusa. Wygląda to tak, jakbyśmy byli mieszkańcami rezerwatu otoczonego wielkim płotem. W rezerwacie tym żyje lud całkiem inny od sąsiednich, o określonym egzotycznym światopoglądzie niepodatnym na wpływy. Strona prawa uzna to za zaletę, strona lewa za ułomność.

Kiedy słucha się tego, jacy Polacy są,...