![[?]](https://static.presspublica.pl/web/rp/img/cookies/Qmark.png)
Dwa wiersze i pogrzeb
To może zacznijmy od poezji, wszak łagodzi obyczaje. „Klaskaniem mając obrzękłe prawice/ Znudzony pieśnią, lud wołał o czyny" pisał wieszcz Norwid i prorocze to były słowa, sprawdzają się w Polsce, ale do tego jeszcze wrócimy. Kraj to duży, to i ludy ma dwa. Pierwszy, ten pisoski, tak, dobrze piszę, pisoski, bez w, bo na w, to my możemy co najwyżej wargi wydąć w grymasie pogardy, otóż ten pierwszy lud domaga się rewolucji.
Nie żeby Bastylię burzyć, ją zapełnić trzeba – wzywa lud, a my odnotowujemy z ulgą, iż jest mniej krwawy niż Franc Fiszer. Mędrzec ten mówił, jak wiadomo, że w Polsce nigdy nie będzie porządku, dopóki nie rozstrzela się 300 tysięcy łajdaków. Że nie ma aż tylu? Nie szkodzi, najwyżej dobierze się z uczciwych. Lud...
Archiwum Rzeczpospolitej to wygodna wyszukiwarka archiwalnych tekstów opublikowanych na łamach dziennika od 1993 roku. Unikalne źródło wiedzy o Polsce i świecie, wzbogacone o perspektywę ekonomiczną i prawną.
Ponad milion tekstów w jednym miejscu.
Zamów dostęp do pełnego Archiwum "Rzeczpospolitej"
ZamówUnikalna oferta
