Ochrona osób zagrożonych w swoim kraju

Cudzoziemcowi, który nie spełnia warunków do nadania statusu uchodźcy, może zostać udzielona ochrona uzupełniająca, gdy powrót do kraju pochodzenia może narazić go na rzeczywiste ryzyko doznania poważnej krzywdy.

Udzielenie cudzoziemcowi ochrony uzupełniającej na podstawie art. 15 ustawy z 13 czerwca 2003 r. o udzielaniu cudzoziemcom ochrony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (DzU z 2022 r., poz. 1264) następuje wyłącznie w sytuacji kumulatywnego spełnienia przesłanek wymienionych w tym przepisie, zawierających w sobie element obiektywny oraz subiektywny.

I tak, ocena sytuacji panującej w kraju pochodzenia aplikanta pod kątem rzeczywistego ryzyka doznania poważnej krzywdy w formach opisanych w pkt 1–3 art. 15 ustawy stanowi bez wątpienia element obiektywny. Natomiast ocena, czy ze względu na to ryzyko aplikujący nie może lub nie chce korzystać z ochrony kraju pochodzenia, jest elementem subiektywnym.

Ten drugi element charakteryzuje stosunek cudzoziemca do korzystania z ochrony kraju pochodzenia (niemożność, niechęć) i możliwy jest do stwierdzenia na podstawie całokształtu jego zachowań i deklaracji – w szczególności zamiaru wyjazdu do kraju pochodzenia pomimo grożącego mu tam niebezpieczeństwa lub realizacji tego celu. Zatem oba powyższe elementy wchodzą w zakres pojęcia „okoliczności”, z powodu których ochrona była udzielona, którym posługuje się art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy o udzielaniu cudzoziemcom ochrony.

Do pozbawienia tej ochrony na wyżej wymienionej podstawie niezbędna jest ocena zarówno sytuacji panującej w kraju pochodzenia, jak również stwierdzenie, że nastąpiła zmiana w...