Nostalgia milenialsów

autor zdjęcia: materiały prasowe

źródło: Rzeczpospolita

„Maluję rzeczy namacalne, za którymi kryje się metafizyka” – mówi Martyna Borowiecka. Powyżej jej kompozycja „Letarg”, jakoby martwa natura z wylegującym się pokemonem Pikachu

autor zdjęcia: materiały prasowe

źródło: Rzeczpospolita

Patryk Staruch, najmłodszy twórca na krakowskiej wystawie, portretuje wyblakłe postaci młodych, którzy pośród drzew wypatrują czegoś lub czekają „na deszcz”. Na górze jego „Oaza”

autor zdjęcia: materiały prasowe

źródło: Rzeczpospolita

To, co uderza w twórczości trzydziestolatków na wystawie „Nostalgia. Poszukiwacze gasnących gwiazd” w krakowskim MOCAK-u, to przede wszystkim ucieczka od rzeczywistości. Prowadzi to często do uznania za rzeczywiste tego, co pochodzi z ich wyobraźni

Tytułowa nostalgia krakowskiej wystawy trafnie obrazuje kondycję pokolenia cyfry, Covidu i wojny. Co ciekawe, nie odnajdziemy tu protestów ani manifestów. To, o czym mówią artyści, dotyczy ich doświadczeń, pragnień i lęków, które nabierają wymiaru uniwersalnych pytań.

Nostalgia, jako uczucie tęsknoty za miejscem lub czasem minionym, utraconym – oznaczać może także poczucie niedopasowania, niepokoju lub trudności w odnalezieniu się w teraźniejszości. Niepokój, brak stabilizacji i poczucia sensu, jaki odczuwa dziś wielu z nas, dotyka często młodych, zwłaszcza tych, którzy wychowali się w czasie wielkich oczekiwań. Ten stan ducha dobrze ukazuje otwarta wiosną w Muzeum Sztuki Współczesnej MOCAK w Krakowie wystawa „Nostalgia. Poszukiwacze gasnących gwiazd”. Gromadzi obrazy, rysunki, instalacje, rzeźby i obiekty 22 artystek i artystów związanych z Krakowem, urodzonych w latach 1979–2001

Król lew i Troskliwe Misie

Nieustanne powroty w sztuce to nie tylko odradzające się oraz ponownie odkrywane formy i idee, ale także tęsknota za czymś, co jawiło się jako czas pełen nadziei i oczekiwań. Dzieciństwo przeżywane w latach polskiej transformacji było z pewnością czasem zmian szczególnie intensywnych. Dlatego uczestniczki i uczestnicy ekspozycji w dużym stopniu odnoszą się do pamięci lat swego dorastania. A zarazem łączą tamte doświadczenia i marzenia ze współczesnymi lękami i tęsknotami, przenosząc nas często w świat onirycznych, surrealnych wizji.

„Zabawne, że narodziny kapitalizmu w Polsce kojarzą mi się z zabawkami ukrytymi w czekoladowych jajkach z niespodzianą. Przedmiotem pożądania dzieci były ukryte w nich plastikowe...