Mały, wielki biegacz

źródło: EAST NEWS

Andrzej Badeński

Informacja, że Andrzej Badeński, kiedyś jeden z najlepszych 400-metrowców na świecie, nie żyje, przyszła do Polski rok po jego śmierci. Zmarł samotnie, w domu starców niedaleko Wiesbaden. Miał 65 lat

Jego wyczyny na bieżni i obok niej obrosły legendami. Na igrzyskach w Tokio (1964) jeszcze na ostatniej prostej był pierwszy w biegu na 400 m. Na mecie medale ze szlachetniejszego kruszcu odebrali mu jednak Amerykanin Mike Larrabee i Wendell Mottley z Trynidadu. Został mu brąz i sława najszybszego z Europejczyków. Cztery lata później, podczas igrzysk w Meksyku, gdy padał na mecie bez tchu, zyskał sławę nieśmiertelną, choć medalu nie przywiózł.

Badena, jak o nim mówili bliżsi i dalsi znajomi, o brąz w sztafecie walczył tam z Niemcem Martinem Jellinghausem. Na ostatniej zmianie dopadł rywala i przed metą jeszcze zaatakował. Po jej minięciu padł bez czucia, a wypełniony do ostatniego miejsca stadion w Mexico City, położony na wysokości Kasprowego Wierchu, zamarł. Jury przyznało brązowy medal Niemcom, choć obie drużyny uzyskały identyczny czas, ustanawiając rekord Europy, a drobiazgowa analiza fotokomórki nie dowiodła przewagi Jellinghausa. Po latach, w rozmowie z Markiem Jóźwikiem, byłym płotkarzem, dziś znanym dziennikarzem, Badeński powie z goryczą na łamach „Rz”, że naszym działaczom nie chciało się składać protestu. – Oni to olali, olali sztafetę, olali medal dla Polski.

– Miał serce jak dzwon. Takie, które trafia się raz na miliard i pozwala mimo skromnych warunków fizycznych (173 cm) biegać szybciej od innych. Ale Badena był mistrzem nie tylko na bieżni. Był też...