Przyjaźń na wulkanie

źródło: materiały prasowe

Josef Olbrich, Plakat wystawy twórczości kolonii artystów na Wzgórzu Matyldy

źródło: Forum

Wieża zbudowana na cześć rocznicy ślubu pary książęcej, obok cerkiew projektu Leona Benois

W 1898 roku wielki książę Ernst Ludwig, władca księstwa Hessen-Darmstadt, zaprosił do siebie wiedeńskiego geniusza secesji Josefa Marię Olbricha.

Tak narodziła się trwająca osiem płodnych lat przyjaźń między władcą a wizjonerem współczesnej sztuki użytkowej. O tych „bliźniaczych duszach” opowiadała poświęcona Olbrichowi niedawno zamknięta wielka wystawa w Darmstadt – stolicy niemieckiej odmiany secesji – „Jugendstil”.

W Niemczech początku XX wieku, coraz agresywniej akcentujących prawo do „swojego miejsca pod słońcem”, Hesja i stolica jej nadreńskiej części Darmstadt była jak oaza dawnej epoki. Czasów, gdy władcy europejscy bardziej uważali się za wielką rodzinę niż za patronów nowoczesnego nacjonalizmu. W całej Europie od Londynu po Moskwę książę Ernst Ludwig mógł czuć się jak u siebie. Królowa brytyjska Wiktoria była jego babką, żona cara Mikołaja II Aleksandra Fiodorowna – jego siostrą.

Wielki książę Ernst Ludwig ucieka od polityki i szuka ukojenia w idei czystej sztuki. Młody władca z racji dynastycznych koneksji spędził w Wielkiej Brytanii młodość i nabrał nad Tamizą angielskiego umiaru i eleganckiego gustu. Jego kuzyn cesarz Wilhelm II z fascynacji brytyjskością wyprowadził jedynie prowokującą Londyn obsesję, aby zbudować większą flotę niż królewska.

Ernst Ludwig w czasie pobytu nad Tamizą między 1892 a 1897 rokiem zachwycił się środowiskiem „Guild of Handicraft” i „Arts and...