Szpiczasty pępek świata

autor zdjęcia: Roger-Viollet

źródło: AFP

Stalowe filary Wieku Postępu: wznoszenie wieży Eiffla, początek 1888 roku. W tle pałac Trocadero, wzniesiony z okazji Wystawy Światowej zaledwie dziesięć lat wcześniej

źródło: Costa/Leemage/AFP

Gustav Eiffel: inżynier, menedżer, człowiek sukcesu

źródło: EAST NEWS

Wszyscy kojarzą Chagalla, u którego krowy i skrzypkowie latają nad cerkwiami i bóżnicami Mińska. Ale kiedy wyjechał w 1923 roku do Francji,w tle pojwiła się wieża Eiffla

Wieża Eiffla, turystyczna ikona, kończy 125 lat.

Nie sposób jej nie zauważyć, nie zatrzymać wzroku. Wpisuje się w każdy widok miasta z oddali. Stała się ikoną techniki, turystyki, Francji, Paryża. Wieża par excellence. Ofiarowuje też każdemu widok jedyny w swoim rodzaju: widok bez samej siebie. Rozciągający się z jej wierzchołka niepowtarzalny pejzaż szarej cyny dachów kryje geometryczne poletka kwartałów domów, dzieło natchnionego barona Haussmanna. Dziś mało kto kwestionuje jej urodę i sens istnienia, ale początki – 125 lat temu – nie były wcale łatwe.

Tłumy ciągną od rana do wieczora. Z czterech stron Paryża i z tysiąca stron świata.

Jedni, jak ja, docierają od południa, czyli od strony napoleońskiej Ecole Militaire i Pól Marsowych – szerokiej parkowej promenady, otoczonej nazbyt porządnie przystrzyżonymi drzewkami wzdłuż szarych alejek. Po obu jej stronach ukryte przed wzrokiem turystów dyskretne kamienice – najlepsze paryskie adresy z 500-metrowymi apartamentami zamieszkanymi przez stare rodziny lub młode fortuny.

Od północy – z placu okolonego kolumnadami pałaców przy Trocadero – rozgadani turyści z rozbieganym wzrokiem przekraczają Sekwanę, odciągając dzieci od kręcącej się przy dźwiękach katarynki XIX-wiecznej karuzeli.

Ze wschodu – z bulwaru nadrzecznego, gdzie można dopłynąć bateaux mouches (zaokrętowawszy się w średniowieczu przy katedrze Notre Dame i kończąc podróż w...