Tajemnica narzeczonej Schulza

źródło: Muzeum Literatury/East News

Józefina Szelińska na plaży w Jastarni, lata 30. A jak wyglądał Schulz w stroju kąpielowym?

źródło: Muzeum Literatury/East News

Portret podwójny Józefiny Szelińskiej i Stefanii Czarneckiej: kreski, które przetrwały 80 lat

autor zdjęcia: Włodzimierz Wasyluk

źródło: Reporter

Agata Tuszyńska, pisarka

Józefina Szelińska chciała poślubić autora „Sklepów cynamonowych", ale nie znosiła miejsca, w którym mieszkał. To dziwne. Pokochała geniusza, ale chyba chciała go także zmienić. Rozmowa z pisarką Agatą Tuszyńską.

Rz: Wkrótce ukazuje się pani biografia Józefiny Szelińskiej, narzeczonej Brunona Schulza. Wiesław Budzyński na wiadomość, że przymierza się pani do tego przedsięwzięcia, zareagował: „To się nie uda! Już za późno jest na tę książkę". Mylił się?

Zależy, jak na to spojrzeć. Istotnie, materiałów nie miałam wiele. I dlatego to nie będzie biografia w sensie ścisłym. Lubię być nieprzewidywalna. I lubię nowe wyzwania. To będzie historia o miłości dwojga ludzi. I o pamięci. Romans biograficzny.

Od Elżbiety Ficowskiej otrzymała pani spory zbiór korespondencji Jerzego Ficowskiego z Szelińską. To był początek?

Tak, wszystko zaczęło się od tych listów. Listów Józefiny, Muzy... z upływem czasu Muzy na emeryturze, do biografa Brunona Schulza. Muszę przyznać, że wcześniej nie myślałam nigdy o tej kobiecie, nie wiedziałam nawet o jej istnieniu. W korespondencji dostrzegłam materiał, który, jak sądzę, jest bardzo ciekawy.

Dlaczego?

Bo umożliwia ponowną „lekturę" losu Schulza. Józefina była jedyną jego kobietą, która go przeżyła i pozostała mu wierna do końca. Cokolwiek to znaczy. A dla mnie znaczy wiele.

Zawsze miałam wrażenie, że ciągle nie znamy Schulza jako człowieka, mężczyzny. Spojrzenie Szelińskiej pozwala tę postać przybliżyć. Staram się patrzeć na niego...