Jak bezpieka chroniła swoich

źródło: Fotonova

Grzegorz Przemyk, maturzysta, syn działaczki opozycyjnej

źródło: IPN/East News

Pogrzeb Grzegorza stał się wielką manifestacją antykomunistyczną

autor zdjęcia: Wojtek Łaski

źródło: EAST NEWS

Pożegnanie syna. Leopold Przemyk i Barbara Sadowska w czasie uroczystości pogrzebowych

Aby uratować milicjantów, którzy zabili Grzegorza Przemyka, SB musiała się uporać nie tylko z niewygodnymi świadkami, 
lecz także z prokuratorami, którzy okazali się niedostatecznie lojalni wobec władzy.

Lato 1983 roku. Gwardia Warszawa to milicyjny klub sportowy, lecz jej XIX-wieczna hala w centrum stolicy kojarzy się raczej z walkami bokserskimi niż z przemarszami funkcjonariuszy komunistycznego reżimu. Ale tego dnia do pomieszczenia długim szeregiem wchodzą milicjanci. 60 rosłych mężczyzn, wszyscy podobni do siebie jak krople wody, takiego samego wzrostu i budowy, tak samo umundurowani, a w dodatku wcześniej ucharakteryzowani, aby nie można było odróżnić ich od siebie. Ustawiają się w szpaler.

Chwilę później w hali pojawia się kilka osób ubranych po cywilnemu. Wśród nich młody, osiemnastoletni chłopak. Przestraszony przygląda się dziesiątkom milicjantów. To Cezary Filozof, jedyny świadek zakatowania Grzegorza Przemyka. A w Hali Gwardii odbywa się „okazanie" świadkowi funkcjonariuszy podejrzanych o dokonanie tego czynu. Tak zaaranżowane, aby nie udało mu się ich rozpoznać.

Pod nadzorem Kiszczaka

Proces w sprawie zabójstwa Przemyka zakończył się 31 lat temu. Poprzedzony był intensywnymi działaniami bezpieki mającymi na celu ukrycie prawdziwych sprawców – milicjantów. Głównego świadka Cezarego Filozofa usiłowano powołać do wojska, a jego rodziców nękano wezwaniami na milicję. Jednego z pełnomocników matki zabitego maturzysty aresztowano, drugiemu odebrano prawo wykonywania zawodu.

Wszystko to działo się...