Podróże nie zawsze kształcą

źródło: Getty Images

Rejs wycieczkowy po Pacyfiku. „Jeśli dziś wtorek, to jesteśmy w San Diego”. Fot. Sandy Huffaker

źródło: materiały prasowe

Kiedy się żyje wśród Amerykanów, rzeczywiście zaczyna się dostrzegać, że potrzebują oni olbrzymiej wyobraźni, by zrozumieć, co to jest ograniczanie wolności indywidualnej.

Wielu pisało o Ameryce i wielu jeszcze napisze. Wszyscy chcielibyśmy być tacy mądrzy jak Alexis de Tocqueville, którego książka „O demokracji w Ameryce", wydana w 1835 roku jest wciąż aktualna. Ja oczywiście nawet się do tego nie przymierzam. Na Amerykę patrzę od wewnątrz, ale wciąż przez pryzmat Europejki, wiedząc, że pomimo czterdziestu lat pobytu tutaj i faktu, że w tym kraju czuję się najlepiej, nie jestem prawdziwą Amerykanką. Ciągle nie mogę patrzeć na masło arachidowe, nie lubię prowadzić samochodu setki kilometrów i wolę mieszkać w budynku z windą niż mieć własny domek.

Mapy można rysować na różne sposoby, każdy punkt na Ziemi może być punktem centralnym. Nasz sposób patrzenia na świat zależy w dużej mierze od tego, z jakich map się uczyliśmy, co widzieliśmy naokoło naszego centrum. Amerykanie mają zazwyczaj przed oczami mapę USA z małymi przygranicznymi terenami Kanady i Meksyku.

Europejczykom może się to wydać dziwne, ale w szkołach amerykańskich – ani w podstawowych, ani w średnich – nie wykłada się przedmiotu zwanego geografią, a w wielu college'ach nie ma takich wydziałów. Amerykanie uczą się – zazwyczaj w niższych klasach – dosyć specyficznej geografii jako części „social studies" (nauki o społeczeństwie). Umieją wymienić wszystkich 50 stanów, ich stolice (np. Cheyenne jest stolicą stanu Wyoming), ich ptaki (np. oficjalnym ptakiem stanu Arkansas jest...