Kto psuje gwiazdkę?

Co roku piszę w tym miejscu coraz bardziej ckliwe wspomnienia o rodzinnej Gwiazdce w naiwnym przekonaniu, że wyciągnięty z głębin pamięci odległy koloryt, zapachy, unikalny klimat dawnych Świąt będzie, jeśli nie osobistym wkładem w obronę zdychającej tradycji, to przynajmniej inspiracją dla tych, którzy mają jeszcze siłę o nią walczyć.

Co roku staję więc w ich szeregu, ale cóż, energii coraz mniej, pesel jest nieubłagany i coraz częściej mam poczucie, że w tej konkretnej sprawie smęcę i przynudzam.

Złudzenie? A może całkiem naturalna prawda o tym, że w miarę upływu lat coraz bardziej kurczowo trzymamy się przeszłości, uwznioślamy ją przekonani, że minie wraz z nami bezpowrotnie. A ona? Wręcz przeciwnie: tańczy na naszych oczach na linie, zmienia się, odradza prześmiewczo w kolejnych wcieleniach. I kpi sobie z nas, ze świata, w całkiem dobrej kondycji, pewnie lepszej od nas samych.

Dowody? Są bezwzględne, bo przecież ta bożonarodzeniowa paranoja, której dziś doświadczamy, nieraz już była. Czasem bardziej groźna, czasem bardziej śmieszna niż...