Auschwitz? Sprawa na razie nieaktualna

źródło: materiały prasowe

Witold Pilecki wiedział, że w obozie istnieje organizacja, która jest w stanie zorganizować powstanie. Nie udało mu się jednak przekonać dowódców podziemia, że ma ono szanse powodzenia.

Witold przybył do Warszawy w poniedziałek 23 sierpnia 1943 roku, prawie trzy lata po tym, jak zdecydował się na rozpoczęcie swojej misji w Auschwitz. Miasto stało się w tym czasie centrum krwawej kampanii sabotażowo-dywersyjnej polskiego podziemia. Członkowie Kedywu prowadzili akcje bojowe wymierzone w urzędników nazistowskich, podkładali bomby w kierowanych przez Niemców przedsiębiorstwach. Okupant odpowiadał rozstrzeliwaniem setek Polaków, stosując zasady odpowiedzialności zbiorowej. Ofiary krzyczące przed śmiercią „Niech żyje Polska!" stały się niemal codziennością, a niektóre niemieckie jednostki zabierały ze sobą gips, którym wypełniano ludziom usta przed egzekucją. Nie było żadnych wątpliwości, że Niemcy nadal kontrolowali miasto, ale po klęsce pod Stalingradem i lipcowym lądowaniu aliantów we Włoszech każdy warszawiak miał nadzieję, że wojna nie potrwa już zbyt długo.

Zaraz po przybyciu do Warszawy Witold poinformował Eleonorę (Eleonora Ostrowska była szwagierką Pileckiego – red.), że wrócił i prosi o spotkanie z dowództwem Polskiego Państwa Podziemnego. (...) Eleonora spodziewała się Witolda. Wcześniej zasłoniła okna. Zbliżała się godzina policyjna, a niemieckie patrole strzelały do każdego, kto nieopatrznie pojawił się w oknie po zmroku. Witold nie mógł się doczekać wieści od żony Marii i dzieci. Podczas spokojnej kolacji Eleonora opowiadała Witoldowi o...