Samowolny urlop nie zawsze przesądza o zasadności dyscyplinarki

Jeżeli pracodawca zwykle akceptuje wszystkie wnioski urlopowe, a stawia sprzeciw tylko wtedy, gdy nie chce się zgodzić na wolne, nie ma podstaw, aby rozwiązać umowę w trybie natychmiastowym z pracownikiem, który zaczął wypoczynek bez wyraźnego zaakceptowania jego wniosku.

∑ Pracodawca nie udzielił pracownikowi zaległego urlopu za 2020 r. do końca września 2021 r., mimo że strony wyraźnie uzgodniły, że nastąpi to jeszcze w sierpniu. 1 października pracownik złożył rano pracodawcy wniosek o urlop wypoczynkowy na trzy tygodnie i udał się na urlop. Pracodawca po tygodniu przesłał mu pocztą pismo rozwiązujące umowę o pracę z powodu ciężkiego naruszenia obowiązków pracowniczych w postaci nieobecności w pracy. Pracownik odwołał się do sądu i domaga się przywrócenia do pracy. Czy jego samowola przesądza o wygranej pracodawcy? – pyta czytelniczka.

Nie. Co do zasady dyscyplinarka za tego typu zachowania znajduje akceptację w orzecznictwie, jednak wiele zależy od tego, jakie zwyczaje panują u pracodawcy w zakresie praktyki udzielania urlopów.

Aby wygrać sprawę, pracodawca musi dowodzić, że nieobecność pracownika w pracy była na tyle ciężkim przewinieniem, że uzasadniała dyscyplinarne zwolnienie z pracy. Istotną okolicznością będzie tu wykazanie świadomości pracownika odnośnie tego, że ciężko narusza on swoje obowiązki.

Konieczna zgoda

Okoliczność, że pracodawca poprzednio uniemożliwił pracownikowi udanie się na urlop w uzgodnionym terminie, nie uprawnia natomiast pracownika do pominięcia uzyskania zgody pracodawcy na ponowną próbę wykorzystania urlopu. Pracownik nie jest bowiem władny do określenia terminu wykorzystania swego urlopu...