Przyszłość Polski jako państwa przyfrontowego

autor zdjęcia: mat. pras.

źródło: Rzeczpospolita

Z chwilą ataku Rosji na Ukrainę Polska stała się państwem przyfrontowym. Ryzyko konfliktu zbrojnego z udziałem naszego kraju utrzymywać się może przez lata. To wyzwanie dla działania gospodarki i demokratycznych instytucji – pisze ekonomista.

Wpesymistycznym scenariuszu presja wydatków wojskowych i niepewność prowadzić będą do inflacji, ucieczki kapitału i zahamowania rozwoju gospodarczego. Kraj nabierać może cech autorytarnych i na długie lata pożegnać się z aspiracjami doścignięcia bogatych krajów Zachodu. Nie jest to jednak scenariusz nieuchronny. Polska ma potencjalnie warunki do tego, by mimo militarnego zagrożenia osiągnąć jednocześnie trzy cele:

> zapewnić bezpieczeństwo granic i suwerenność państwa,

> umocnić demokratyczne instytucje,

> pomyślnie rozwijać gospodarkę, kontynuując proces konwergencji, czyli zmniejszania różnicy w poziomie życia w porównaniu z bogatszymi krajami Zachodu.

Dla realizacji tych celów potrzebny jest pewien poziom konsensusu politycznego. W tej kwestii odsyłam czytelników do bardzo trafnych uwag Piotra Trudnowskiego („Jak zachować zdrowy rozsądek w czasie wojny”, „Rzeczpospolita”, 25.03.2022). Tutaj koncentruję się na kwestiach ekonomicznych.

Są kraje, które funkcjonując przez wiele lat w warunkach ciągłego zagrożenia wybuchem konfliktu zbrojnego, zdołały utrzymać lub rozwinąć demokratyczne instytucje i osiągać budzące podziw w świecie sukcesy gospodarcze. Przykłady, które nasuwają się w pierwszej kolejności, to: Niemcy Zachodnie w okresie zimnej wojny, Izrael, Korea Południowa i Tajwan.

Przyglądam się tutaj doświadczeniom...