Teflonowa dama

autor zdjęcia: AFP

źródło: Rzeczpospolita

Liz Truss – bardziej toryska niż konserwatystka. Na zdjęciu w dniu wyboru na przewodniczącą Partii Konserwatywnej, 5 września 2022 r.

Dotychczasowe antyrosyjskie wypowiedzi Liz Truss były na tyle wyraziste i częste, że nawet komuś o tak zmiennych poglądach jak ona nie byłoby łatwo się z nich wycofać.

Brytyjski system polityczny, jak powszechnie wiadomo, zawodzi w teorii, ale działa w praktyce. Zjednoczone Królestwo jest monarchią, a jednocześnie modelową demokracją. Nie ma spisanej konstytucji, ale uchodzi za wzór praworządności. Posiada państwowy Kościół, będąc przy tym jednym z najbardziej liberalnych społeczeństw na świecie. Wyróżnia je postfeudalna hierarchia klasowa, ale dzięki prężnym instytucjom państwa dobrobytu droga na jej szczyt jest otwarta dla wszystkich.

Ekowojowniczka zanim stało się to modne

Klucz do brytyjskiego geniuszu odkrył nieodżałowany dziennikarz Auberon Waugh, który zauważył, że demokracja działa najlepiej w warunkach powszechnej apatii. Wyspiarskie partie polityczne to zawsze rozwodnione wersje ich kontynentalnych odpowiedników: toryzm jest czymś innym niż konserwatyzm, labourzyzm to niezupełnie socjalizm, wiggizm to nie liberalizm.

Ten sam Waugh ostrzegał jednocześnie przed przeciwieństwem błogosławionej apatii: „zelotokracją, czyli rządami entuzjastów”. Redaktor zachowawczego „Spectatora” nie dożył referendum w sprawie wyjścia Wielkiej Brytanii z Unii Europejskiej, ale wydaje mi się, że Partię Konserwatywną doby brexitu uznałby za podręcznikowy przykład tego rodzaju wynaturzenia. Sławny angielski zdrowy rozsądek okazał się dobrem deficytowym. Obiecywano „globalną Brytanię”, a na razie realnie istniejąca strefa wolnego handlu jest...