Byłem językowym terrorystą

autor zdjęcia: Mirosław Stelmach

źródło: Rzeczpospolita

Feminatywy to żadna nowomowa, ani wymysł współczesnych feministek, ani na pewno niepotrzebna komplikacja języka. A równocześnie stały się kwestią ideologiczną, zupełnie niepotrzebnie, i budzą ogromne emocje. Rozmowa z Maciejem Makselonem, polonistą

Jeden głośny wykład i od razu Jana Miodka chcą z ciebie zrobić.

Do prof. Miodka jest mi bardzo daleko pod każdym względem. O feminatywach i języku opowiadam od dłuższego czasu, między innymi w mediach społecznościowych, ale wykład na konferencji TED faktycznie poniósł się daleko i respons był zaskakujący. Oczywiście głosy są nie tylko pozytywne, bo z jednej strony te porównania do prof. Miodka, które przyjmuję jako najwyższy komplement, ale z drugiej strony czytam o sobie, że jestem „pizdusiem w rurkach” i „soyboyem”.

Kim?

Też nie miałem pojęcia. Myślałem, że chodzi o taką kliszę. Człowieka z warszawki pijącego latte na sojowym. A okazuje się, że to zupełnie inne uniwersum – to chłopiec pozbawiony wszelkich cech męskich, co podobno wynika ze zbyt dużego spożycia soi, która ma wpływać na zaburzenia gospodarki hormonalnej u mężczyzn.

Ale czy facet opowiadający o tym, jak nazywać kobiety, to nie jest właśnie ten słynny mansplaining – protekcjonalne wyjaśnianie świata przez mężczyzn?

Ale ja nie opowiadam o kobietach, tylko o języku. Absolutnie nie chcę mówić paniom, jak mają się określać, bo to ich prywatna sprawa. Przedstawiam tylko merytoryczne argumenty, którymi chcę demontować agresywną retorykę przeciw feminatywom....