Dlaczego dialog społeczny wymaga mocnej reprezentacji

autor zdjęcia: materiały prasowe (2)

źródło: Rzeczpospolita

źródło: Rzeczpospolita

Trudno sobie wyobrazić demokratyczne państwo w sercu Europy i poważnego członka UE bez dialogu społecznego. Silna reprezentacja central związkowych i największych organizacji pracodawców, których opinie są respektowane, a co najmniej słuchane przez rząd, to fundament demokracji w większości krajów Europy Zachodniej.

Polska już w połowie lat 90. utworzyła Trójstronną Komisję ds. Społeczno-Gospodarczych, a idea dialogu rozwijała się dzięki takim politykom jak Jacek Kuroń, Andrzej Bączkowski, Longin Komołowski, a potem prof. Jerzy Hausner i Władysław Kosiniak-Kamysz. Obecny kształt dialogu społecznego powstał dzięki porozumieniu rządu, central związkowych i organizacji pracodawców w 2015 r., a z dzisiejszych uczestników dialogu pamiętają te negocjacje tylko Piotr Duda, przewodniczący NSZZ Solidarność, i prof. Jacek Męcina, wtedy reprezentujący stronę rządową. Pieczę nad organizacją prac Rady Dialogu Społecznego objął prezydent RP.

Obecność w RDS reprezentatywnych, czyli największych organizacji związkowych (Forum Związków Zawodowych, OPZZ i NSZZ Solidarność), reprezentatywnych organizacji pracodawców (BCC, Konfederacja Lewiatan, Pracodawcy RP i Związek Rzemiosła Polskiego) i rządu dawał szansę na dialog i rzeczywiste konsultacje. Już wtedy pojawił się postulat zmian w kryteriach reprezentatywności po stronie pracodawców, podnoszony przez część ich organizacji i wszystkie centrale związkowe. To ważne, aby go przypomnieć, bo tamto zaniechanie dziś odzywa się z całą mocą!

Era dialogu fasadowego

Rada Dialogu Społecznego nieźle funkcjonowała przez pierwsze lata działalności pod przewodnictwem Piotra Dudy, a potem Henryki Bochniarz, szefowej Konfederacji Lewiatan. Potem, mimo...