Dobrego kolejnego roku nie tylko w politycznym zoo

autor zdjęcia: Jakub Ostałowski

źródło: Fotorzepa

Marcin Wolski w oknie Biblioteki Związku Literatów Polskich

Warszawiak od paru pokoleń, który urodził się w Łodzi, opowiada o niedoszłej tragedii na Krzywym Kole, traumatycznej przejażdżce dorożką, studenckiej inicjacji roku ’68, spotkaniu z mrówkojadem, a także o tym, gdzie są najbardziej inspirujące szopki w stolicy

Mieszkam tu już od 60 lat. Dla mnie Warszawa składa się z samych miejsc magicznych – mówi Marcin Wolski.

Pierwsze zapamiętane wrażenie jest mocne, ale do najmilszych nie należy. – Ja, maleńkie dziecko, najwyżej trzyletnie, jadę z rodzicami dorożką przez morze ruin, na Pragę. Gruzowisko jest jeszcze przysypane śniegiem. Wyrastają z niego maleńkie drzewka. Musiał to być rok 1949, może 1950, bo od 1951 r. na stałe mieszkaliśmy w Warszawie – wspomina.

Z Warszawą jest jeszcze związane „wspomnienie prenatalne”: piwnice Domu Gdańskiego przy ul. Krzywe Koło. Po upadku Śródmieścia stała tu pod murem cała męska część jego rodziny: dziadek, ojciec, wujek... 

Los na Krzywym Kole

– Doniesienia o zbliżających się wojskach radzieckich wygnały rodzinę z domu w Wawrze, zbudowanego jeszcze w latach 30. przez dziadka. Uznano, że bezpieczniej będzie w mieszkaniu rodziców przy Krakowskim Przedmieściu.

I tak oto, pod koniec lipca, cała familia przeniosła się do centrum miasta. Wraz z ludnością cywilną (ojciec w czasie Powstania był 44-latkiem) przeżyli gehennę miesiąca pod ostrzałem, wejścia Niemców i grozę przed egzekucją. – Na Krzywym Kole mogła się skończyć moja historia, nim jeszcze się rozpoczęła – komentuje Wolski. 

Do rozstrzelania nie doszło tylko dzięki sile perswazji matki późniejszego pisarza. Dzięki jej zdumiewającemu...