Trójkolorowa flota

źródło: ROGER VIOLLET

Okręt liniowy „Richelieu” – duma francuskiej floty

źródło: EAST NEWS

Budowa kadłuba krążownika „Galissonniere” w Breście, 1933 r.

źródło: Archiwum „Mówią wieki”

Stary francuski pancernik „Paris”, w 1940 r. internowany przez Brytyjczyków. Zaoferowano go Polskiej Marynarce Wojennej, lecz Polacy odmówili przejęcia przestarzałego, wymagającego kosztownego remontu okrętu

autor zdjęcia: Leszek Nabiałek

źródło: Rzeczpospolita

Operacje Royal Navy przeciwko flocie francuskiej w Afryce Północnej i Zachodniej, lipiec – wrzesień 1940 r.

źródło: Wikipedia

Okręt liniowy „Dunkerque” – jednostki tej klasy były francuską odpowiedzią na niemieckie pancerniki kieszonkowe

źródło: Archiwum „Mówią wieki”

Francuski okręt podwodny „Surcouf”

źródło: hulton/corbis

Okręt baza wodnosamolotów „Commandant Teste”

źródło: hulton/corbis

Naczelny dowódca sił sprzymierzonych gen. Maurice Gamelin inspekcjonuje oddziały kanadyjskie w północnej Francji, marzec 1940 r.

źródło: Roger Viollet/East News

Okręty brytyjskie i francuskie w Aleksandrii, maj 1940 r.

źródło: Archiwum „Mówią Wieki"

Okręty francuskie kotwiczą w Mers-el-Kébir, czerwiec 1940 r.

źródło: Archiwum „Mówią wieki”

Francuska bateria nadbrzeżna strzegąca Dakaru

źródło: Bridgeman Art Library

Admirał Jean Franc, ois Darlan, dowódca floty francuskiej

autor zdjęcia: Marek Szyszko

źródło: Rzeczpospolita

Hotchkiss wz. 1914 był jedynym udanym i masowo produkowanym ciężkim karabinem maszynowym chłodzonym powietrzem (standardem były chłodnice wodne), aż do czasu pojawienia się rewolucyjnego niemieckiego MG 34. Do zalet tej broni zaliczano solidną budowę i małą ilość części składowych, a także niezawodne działanie

źródło: Archiwum „Mówią wieki”

Francuski niszczyciel zatopiony przez niemiecką artylerię pod Nieuwpoort w Belgii, maj 1940 r.

źródło: Archiwum „Mówią Wieki"

Brytyjczycy na prowizorycznym pomoście oczekują na ewakuację z Dunkierki, początek czerwca 1940 r.

źródło: Bundesarchiv

Basen portu wojennego w Breście zajętego przez Niemców, czerwiec 1940 r.

źródło: Wikipedia

Ewakuacja żołnierzy francuskich do Wielkiej Brytanii na pokładzie statku „Guinean”, czerwiec 1940 r.

źródło: Corbis

Brytyjscy żołnierze wchodzą na pokład statku w Dunkierce, koniec maja 1940 r.

źródło: Bridgeman Art Library

Marszałek Philippe Pétain, głowa Państwa Francuskiego ze stolicą w Vichy, i admirał Darlan podczas przeglądu wojsk, 1942 r.

źródło: EAST NEWS

Hitler z grupą niemieckich generałów przed podpisaniem zawieszenia broni z Francją, 22 czerwca 1940 r.

źródło: EAST NEWS

Gen. Charles de Gaulle, przywódca ruchu Wolnych Francuzów, na brytyjskim okręcie wojennym podczas próby zajęcia Dakaru, wrzesień 1940 r.

źródło: Wikipedia

Francuski niszczyciel „Mogador” w Mers-el-Kébir z urwaną rufą po brytyjskim trafieniu i eksplozji bomb głębinowych, 3 lipca 1940 r.

źródło: bettmann/corbis

Francuskie okręty w Mers-el-Kébir płoną w efekcie brytyjskiego ostrzału, 3 lipca 1940 r.

źródło: Archiwum „Mówią Wieki"

HMS „Hood” atakowany przez włoskie lotnictwo, 9 czerwca 1940 r.

źródło: Archiwum „Mówią Wieki"

Admirał Andrew Browne Cunningham, dowódca brytyjskich sił morskich w Aleksandrii, który drogą negocjacji doprowadził do unieruchomienia okrętów francuskich w porcie

źródło: Archiwum „Mówią wieki”

Francuski admirał Marcel-Bruno Gensoul, dowódca zespołu okrętów bazującego w Mers-el-Kébir

autor zdjęcia: Norbert Suchorzewski

źródło: Rzeczpospolita

Brytyjski atak na Mers-el-Kébir

źródło: Archiwum „Mówią wieki”

Francuski okręt liniowy „Strasbourg”

źródło: Wikipedia

„Strasbourg” ucieka z ostrzeliwanego Mers-el-Kébir

źródło: hulton/corbis

Brytyjczycy ostrzeliwują francuski krążownik „Georges Leygues” na redzie Dakaru

źródło: Archiwum „Mówią Wieki"

Francuski okręt liniowy „Richelieu” w porcie Dakar

źródło: Bridgeman Art Library

Antybrytyjskie plakaty propagandowe rządu Vichy odwołujące się do ofiary francuskich marynarzy w Mers-el-Kébir (Oranie) i Dakarze. Hasła na dwóch pierwszych głoszą: „Nie zapomnijcie Oranu!”, „Z tym całym de Gaullem nie dostaniecie nic, moi panowie...”. Trzeci przedstawia premiera Churchilla jako mordercę Francuzów

źródło: Roger Viollet/East News

źródło: Roger Viollet/East News

„Wolę wiedzieć, że nawet „Dunuerque”, nasza piękna, nasza droga, nasza potężna „Dunquer- que” zatonęła w Mers-el-Kebir, niż zobaczyć pewnego dnia na niej Niemców ostrzeliwujących angielskie porty lub Algier, Casablankę czy Dakar” – publicznie skomentował gen. Charles de Gaulle ostrzelanie przez Royal Navy okrętów francuskich bazujących pod Oranem.

Historia floty francuskiej w latach międzywojennych to dzieje wahań i manewrów między potrzebami, możliwościami gospodarczymi a ograniczeniami prawnymi. Te ostatnie przyniósł podpisany w 1922 roku traktat waszyngtoński, na mocy którego zajmująca czwarte miejsce wśród sygnatariuszy (za Wielką Brytanią, USA i Japonią, a ex aequo z Włochami) marynarka francuska miała prawo do posiadania okrętów nieprzekraczających łącznie 178 tys. ton wyporności w kategorii pancerników i krążowników liniowych oraz 60 tys. ton w kategorii lotniskowców. Przyrównanie do Włoch uznano za upokorzenie, tym bardziej że operujące również na Atlantyku i chroniące szlaki do kolonii znacznie rozleglejszych niż włoskie okręty francuskie miały dużo trudniejsze zadanie. Przyjęte przez armię założenie, że do obrony metropolii niezbędne są wojska północnoafrykańskie,  narzucało też obowiązek panowania nad zachodnią częścią Morza Śródziemnego.

Rozwój floty regulował zgodny z ustaleniami waszyngtońskimi statut morski z 1924 roku. Określał też dokładnie żywotność poszczególnych klas okrętów: pancerniki i lotniskowce służyć miały 20 lat, krążowniki – 17, torpedowce – 15, a okręty podwodne – 12 lat. Z wahaniami, z oglądaniem się na Niemców (w 1928 roku ogłosili plan budowy pancernika kieszonkowego „Deutschland", późniejszego „Lützowa")...